அவன் பெயர் சேகர் என்று வைத்துக்கொள்வோம். அவனும் என்னுடைய அலுவலகத்தில் வேலை பார்க்கும் இளைஞன் தான். எனக்கு பிடித்த சக ஊழியர் வட்டாரத்தில் சேகரும் உண்டு. காரணம் சேகரின் சில குணநலன்கள் - மிக எளிமையானவன். அவனை பொறுத்தவரை WYSIWYG - What you see is what you get. Diplomatic-ஆக முன்னால் ””Hey Dude" என்று சிரித்துப் பேசிவிட்டு பின்னாலே “போறான் பாரு பா**ட்” என்று திட்டமாட்டான். உலகிலேயே இரண்டு வகையான மனிதர்கள் தான் உண்டு - அவன் நேசிப்பவர்கள் & அவன் நேசிக்காதவர்கள். அதனாலோ என்னவோ அவனுடைய நண்பர் வட்டம் மிக சிறியது. ஒரு வருடம் முன்பு தான் அவனுக்கு மீனாவுடன் கல்யாணம் ஆகியிருந்தது.

இது ஒரு புதிய Category - ஆக ஆரம்பிக்கிறேன். எனது பதிவுகளை தொடர்ந்து படித்து வருபவர்களுக்கு எனது வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு கட்டத்தையும் பிரதிபலிப்பதை உணரலாம். அந்த வகையில், திருமணமாகி இரண்டு வருடங்கள் ஆன நிலையில், திருமணத்தை பற்றி, என்னுடைய மற்றும் என்னை சுற்றி இருக்கும் நண்பர்களின் திருமண வாழ்க்கையை பற்றி நான் கவனித்ததை, எனது கருத்துகளை பதிய முற்படும் முயற்சி தான் இந்த category-ல் வரும் பதிவுகள். எந்த திருமணமும் Perfect இல்லை என்பது தான் நான் கற்றுக்கொண்ட முதல் பாடம். மிகவும் ideal திருமண வாழ்க்கை புத்தகங்களிலும், திரைப்படங்களில் மட்டுமே சாத்தியம். இத்தனையையும் மீறி எவரேனும் தங்கள் திருமண வாழ்க்கை மிகவும் சந்தோஷமாக இருக்கிறது என்று சொன்னால் அவர்கள் fake செய்கிறார்கள் என்பதே உண்மை. அதற்காக பிரச்சினைகள் இருக்கும் திருமணங்கள் தோல்வி அடைந்தவை என்று அர்த்தமில்லை. மாறாக பிரச்சனைகளை தீர்க்க இருவரும் முழு மனதோடு முயலும் திருமணங்களே வெற்றி பெறுபவை. அந்த வகையில் என்னால் பிரச்சினை என்ற கண்டுபிடிக்கப்பட்ட சில சம்பவங்களை சொல்கிறேன்.

எங்கள் புட்டுவை நாங்கள் செல்லமாக “குட்டி பூ” என்று கூப்பிடுவது உண்டு. அவன் பிறந்த சமயத்தில் அழகிய புஷ்பம் போல மெலிதாக, அழகாக இருந்ததால் அப்படி கூப்பிட ஆரம்பித்தோம். அப்படி கூப்பிடுவது இன்னும் தொடர்கிறது. இதில் ஒரு நகைச்சுவையான சம்பவம் நடந்தது. அகிலாவின் அக்கா ஒரு நாள் நாங்கள் அவனை ”குட்டிப்பூ” என்று அழைப்பதன் காரணத்தை துப்பறிந்து கண்டுபிடித்துவிட்டாராம். நானும் அகிலாவும் கல்யாணம் ஆனதும் ஒன்றாக முதலில் பார்த்த படம் “பூ”. அதன் ஞாபகமாக நாங்கள் புட்டுவை “குட்டிப்பூ” என்று அழைக்கிறோமாம். எனக்கு சிரிப்பாக வந்தது. ஒருவேளை நாங்கள் அதே சமயத்தில் வெளிவந்திருந்த “வாரணம் ஆயிரம்” படத்தை முதலில் பார்த்திருந்தால் அவரது Logic-ல் ஆதியை “குட்டிப்பூ”வுக்கு பதிலாக ”குட்டி யானை” என்று கூப்பிட வேண்டியிருந்திருக்குமோ? (வாரணம் = யானை) புட்டூ... Great escape!!! அப்புறம்... புட்டுவின் அழகு அவன் கண்கள். “வித்யா பாலனுடைய கண்களுக்கு பிறகு நான் பார்த்த பேசும் / 'expressive" கண்கள் புட்டுவுடையது” என்று அடிக்கடி சொல்வதுண்டு. அப்படிப்பட்ட வித்யாவால் சமீபத்தில் ஒரு சின்ன ஆறுதல்.

பொதுவா நான் அலுவலக வாழ்க்கையையும், சொந்த வாழ்க்கையையும் முடிஞ்ச அளவுக்கு கலக்காம வச்சுக்க முயற்சிப்பேன். அப்படியும் சில சமயங்கள்ல நம்ம கொள்கைகளுக்கு பாதகம் நேர்ந்திடும். Project-ல சேர்ந்த உடனே ’உங்களுக்கு Facebook-ல invitation அனுப்பியிருக்கேன். Accept பண்ணிக்கோங்க’ன்னு சொல்லுவானுங்க பாசக்கார பயபுள்ளைங்க. மாட்டேன்னும் சொல்ல முடியாது. உங்க அலுவலக நண்பர்களை Facebook / Orkut-ல சேர்த்துக்குறதுங்குறது தடி குடுத்து அடிவாங்குற மாதிரி... இன்னும் coloqial-ஆ சொல்லனும்னா “சொந்த காசுல சூனியம் வச்சுக்குற மாதிரி”. அதுலயும் நமக்கு தினப்படியா Status message போடுற பழக்கம் இருந்துச்சுனா இன்னும் பிரச்சினை. உடம்பு சரியில்லைன்னு சொல்லிட்டு லீவு போட்டுட்டு ஊர் சுத்த முடியாது. எங்கேயாவது வெளியே போயிட்டு வந்தா நமக்கு தான் கை தானா photos-ஐ upload பண்ணிடுமே? ‘Man... you had a good time-ஆ?”ன்னு கண்ணடிப்புகளோடே விசாரணைகள் தொடங்கும்.

Admitted that it will be more of an subjective answer rather than being objective because of the experience that varies with the individuals. Yet this post is based on a typical Indian guy (shall I say archaic) point of view / journey of sex. Whenever I had friends who got married after me, I used to get queries from them regarding sex. Considering that I myself was suffering from Performance Anxiety when I got married, now I feel that have a company in a good number of guys who have apprehensions about sex after marriage. When looking back why it was so, I feel that it was because of the way we were brought up with sex discussions as a taboo, with a "helping hand" that ensured our virginity to be lost only with the wife in the "first night" after marriage. This doesn't mean that pre-marital sex didn't exist then, but I am talking about those who either did't have the chance / courage to do that.

Yesterday in the "Deccan Herald" supplement I came across this feature of PDA (Public Display of Affection) by the today's generation. There were views supporting and opposing it and as I believe everyone is entitled to their opinion but somewhere I felt that the topic for discussion itself is outdated. Today we live in an age where everyone is open, forthright and had come out of the social barriers in being themselves. Atleast this generation is very open in expressing themselves, their affection and opinions. So I believe that discussing about PDA's at this generation is a passe'.

சில சமயங்களில் ஏதோ ஒரு பொருள் நம்மை வேறு ஏதோ ஒரு பழைய ஞாபகங்களை தூண்டிவிடும். கடந்த வாரம் ஞாயிற்றுக்கிழமை சன் டி.வி-யில் ”காதல் சொல்ல வந்தேன்” என்ற படம் போட்டிருந்தார்கள். ஆனால் 2000 - 2001 வருடத்தில் “காதல் சொல்ல வந்தேன்” என்ற பெயரில் ஒரு படம் தயாராகியிருந்தது. கார்த்திக் - இஷா கோப்பிகர் நடித்திருந்த அந்த படம் வெளிவரவே இல்லை. ஆனால் அதில் இரண்டு அற்புதமான பாடல்கள் இடம்பெற்றிருந்தன. ஹரிஹரன் பாடிய “செம்பருத்தி பூவே..” மற்றும் “சொல்ல வந்தேன்... காதல் சொல்ல வந்தேன்” ஆகிய இரண்டு பாடல்களும் மனதை வருடுவன. அந்த பாடல்களை முதல் முதலாக கேட்டது ஒரு அழகான அனுபவம் ('காதல் சொல்ல வந்தேன்’ வெளிவராததால் அந்த பாடல் பின்னர் சுந்தர்.சி - அஞ்சலி நடித்த “ஆயுதம் செய்வோம்” படத்தில் சிற்சில மாற்றங்களுடன் “இன்னும் ஒரு வானம்” என்று வேறு வரிகளில் உபயோகப்படுத்தப்பட்டது).

Ever since I moved to Bangalore, I always wanted to learn Kannada. Rather than an urge to learn other language, I wanted to learn Kannada as a respect to the place I live. To an extent I could identify / empathise with the hostile approach of localites towards the migrants. Most of the migrants doesn't even bother to learn the local language or simply apathy about the local culture. Two weeks back an incident happened. When we were travelling to ISKCON temple in the BMTC bus, there was a altercation between Akila and a local woman regarding the seat. A man tried to intervene but he was pissed off with Akila "ill-timed" shouting of "shut up" when the lady was saying that these people didn't learn the local language Kannada. The problem is literally we don't get opportunity to converse in Kannada because in IT everybody, including the local kannadigas, feels comfortable talking in Hindi / English. So my efforts to learn Kannada didn't fruitify. Last week when I decided to make use of the weekends by learning something new, I stumbled upon the spoken kannada classes conducted by Kannada Prachara Parishat on the Hosmat Hospital Campus on Sundays at 10:00 AM - 1:00 PM. Luckily I called at the right time as they were commencing a batch the next day (Jan 09, 2011). Till now two sessions had passed by and 10 more sessions are there. I really enjoy the lively learning sessions, so I thought of sharing the contact details so that anybody intrested in learning Kannda can make use of it. Contact: Mr B.V Raghavan (Mobile: +91-9448878569)or Mr. Natraj (Mobile: +91-9845680958). - {oshits} readers might have found this details useful.

குழந்தைகள் - இவர்கள் தங்கள் அப்பாவித்தனத்தாலும், அழகாலும், சிரிப்பாலும் நம்மை சந்தோஷப்படுத்துபவர்கள் மட்டுமல்ல, நம்மை தங்களுடைய சிறிய சிறிய செயல்களால் பிரமிப்பூட்டுபவர்கள் மட்டுமல்ல, சமயத்தில் நம்மை அதிர்ச்சிக்கும், ஆச்சரியத்துக்கும் உள்ளாக்குபவர்கள். நான் முன்பே சொன்னதுபோல எனக்கு புட்டூவை பார்ப்பதிலேயும், அவனை ரசிப்பதிலும் தான் அதிக சந்தோஷம். ஆனால் கடந்த வாரம் புட்டு கடந்த வாரம் ஒரு மெல்லிய அதிர்ச்சியை கொடுத்தான். அந்த அதிர்ச்சி சில கேள்விகளை உண்டாக்கியது. ஆதிக்கு கோபம் கொஞ்சம் அதிகமாக தான் வருகிறது. அதற்காக அவன் எப்போதும் அடம் பிடித்துக்கொண்டு இருக்கிறான் என்று அர்த்தமில்லை. ஆனால் கோபம் வந்தால் கொஞ்சம் அதிகமாக வருகிறது.

எனது வாசக நண்பர்கள் அனைவருக்கும் எனது மற்றும் குடும்பத்தினரின் மனமார்ந்த புத்தாண்டு நல்வாழ்த்துக்கள். இந்த புது வருடம் உங்களுக்கு எல்லாவித சௌக்கியங்களையும், சௌபாக்கியங்களையும் அளிக்கட்டும் என்று கடவுளிடம் பிரார்த்தித்து கொள்கிறேன். கடந்த 2-3 வருடங்களாக நான் புத்தாண்டுக்கு "திரும்பி பார்க்கும்" பதிவுகள் எதுவும் போடவில்லை. காரணம் ஏக்கத்தோடு திரும்பி பார்க்கும் அளவுக்கு நிலைமை மோசமாக போனதில்லை. ஆனால் 2010-இல் எனக்கு ஏதோ குறையாகவே பட்டது. திரும்பி பார்த்தால் பல நல்ல நிகழ்வுகள் நடந்திருந்தன. நடந்த அத்தனை நல்ல நிகழ்ச்சிகளுக்கும் கடவுளுக்கு நன்றி சொல்லிக்கொள்ளவேண்டும் என்று தோன்றியது. எனினும் வாழ்க்கையில் ஒரு நிறைவே இல்லை என்று தோன்றியது.