It had been a while I had blogged and I can easily pass the blame on IELTS exam I took recently. (I am making excuses as if I was studying for 24 hrs a day for this exam). I am yet to receive the score and a lot depends on it because based on this only I can take further actions on my Australia immigration. Since I had taken TOEFL years back, naturally I tend to compare between these two. I enjoyed TOEFL very much than IELTS because of TOEFL's complexity - sentence patterns, grammatical errors in the sentence etc, which is absent in IELTS. I scored 90% in TOEFL then but if made to take it now I can't assure that score again. Am I am so critical about myself? Recently a psychiatrist told me the same...

ஹிந்து மதத்தை காப்பாற்ற என்றே கூடியிருக்கிறோம் என்று ஒரு அமைப்பு வலைமனை ஒன்றை துவக்கி அதில் நித்தியானந்தனை இனி என்ன செய்யவேண்டும் என்று 3 பகுதி பதிவு ஒன்றை போட்டிருந்தார்கள். அதன் நோக்கம் அப்பட்டமாக தெரிந்தது - அந்த போலி சாமியாரை காப்பாற்ற வேண்டும். அவன் செய்ததை முழுவதுமாக மறைத்துவிட்டு இது என்னவோ ஹிந்து மதத்தை ஒழிக்க வாடிகனின் ரூ. 200 கோடி சதி என்றும், இதில் சன் டிவி பங்கு பெற்றுக் கொண்டு வேண்டுமென்றே ரஞ்சிதாவை ஏவி வீடியோ எடுத்து அவனுடைய நற்பெயருக்கு களங்கம் ஏற்படுத்தி உள்ளது என்று பேத்தியிருந்தார்கள். படித்ததும் சிரிப்போடு சேர்ந்து எரிச்சலும் வந்தது. தே*** பசங்க...! நித்தியானந்தனோட கைக்கூலிகளாக காசுக்கு என்ன வேண்டுமானாலும் செய்யும் ஜாதி என்று தெரிந்தது.

It is always nice to revisit the past, especially when you feel that you are fit enough to get into your old dress which you thought can't be worn again because of expanding body. Till date of all the pairs of jeans I had, I loved the couple of what I bought in Coimbatore back in 2003. They were of size 30". Over the years my hip size grew up and after a while I couldn't even get into it. My hip size shot to 34". I used to give away my old dresses to underprivileged but I had kept hold of these jeans with a hope that I'll be able to wear it sometimes. After the last month's workout, I just tried wearing it.... and it fit so well that I spent this day in the old jeans. Even though my tummy reads 33", it is so gel like that the tummy got into 30" jeans comfortably. The kind of excitement I got wearing the old blue jeans was amazing - a refreshing sense of returning back to 2003 and a revived impetus to get back to shape all again.

நமக்கு ரொம்ப பிடித்தவர்களை நாம் விட்டு போகும்போது கூட அவ்வளவு வருத்தம் தோன்றாது ஆனால் அவர்கள் நம்மை விட்டுப்போகும்போது ஏற்படுத்தும் வலி இருக்கிறதே..... என்னடா இவனோடு ரோதனையாக போய்விட்டது? இப்படி அடிக்கடி ரம்பம் போடுகிறானே என்று நீங்கள் பல்லை அரைக்கும் முன்பு சொல்லிவிடுகிறேன். கடந்த வாரம் என் மாமனார் வந்து சில நாட்களுக்கு என் மனைவியையும் குழந்தையும் தன்னோடு அழைத்துச் சென்றார். என் மனைவியோடு எங்கள் குழந்தை புட்டுவும் போகும்போது செம ஃபீலிங்க்ஸ்... ஒரு வாரம் பல்லைக் கடித்துக்கொண்டு ஓட்டிவிட்டு அவர்களை அழைத்துவர வெள்ளிக்கிழமை இரவே சேலம் கிளம்பிவிட்டேன். புட்டு சிங்கை பார்த்தவுடன் கிளம்பிய உற்சாகம் இருக்கிறதே.. அது தந்தைகளுக்கு மட்டுமே புரியும் பேரின்பம். மழலை செல்வம் தந்த கடவுளுக்கும், நலமாக பெற்றெடுத்து கொடுத்த என் மனைவிக்கும் நன்றி சொல்ல தோன்றியது. நன்றி! நன்றி! நன்றி!

சில வாரங்களுக்கு முன்பு என் முன்னாள் சகஊழியர் அனீஸ் தான் துபாய்க்கு இரண்டாவது implementation-க்கு செல்வதாக கிளம்புவதற்கு முதல் நாள் அழைத்து சொன்னார். அவருக்கு எனது மனமார்ந்த வாழ்த்துக்களை சொன்னேன். சமீபத்தில் என் அலுவலகத்தில் சக ஊழியர்களிடம் பேச்சுவாக்கில் என் முன்னாள் கம்பெனியில் இரண்டாவது implementation project கிடைத்து வேலையை துவங்கிவிட்டார்கள் என்று சொன்னேன். அதற்கு ஒரு ஊழியர் “என்னங்க... இன்னும் கொஞ்ச நாள் அந்த நிறுவனத்திலேயே இருந்திருந்தீர்கள் என்றால் இரண்டாவது implementation experience-ம் கிடைத்திருக்குமே. கோட்டை விட்டுட்டீங்களே!” என்று ஆதங்கப்பட்டார். என்னை விட அவர் அதிகமாக ஆதங்கப்பட்டது எனக்கு கொஞ்சம் ஆச்சரியமாகவே இருந்தது. எனக்கு அது அவ்வளவு பெரிய இழப்பாக தோன்றவில்லை. இதன் விளைவு தான் இந்த “ஒருவேளை..” பதிவு, மேலும் இன்னொரு ”ஒருவேளை” அனுபவத்தையும் சேர்த்து.

It is always nice to have guests at our place on weekends, get togethers as we believe that presence of others make a difference. When I recently saw the trailors of upcoming Hindi movie - "Athithi tum kab jaaoge?", I got reminded of some occassions where I had felt - why I invited certain people? It is sheerly their behaviours at that time which made me think like that but not having any hatred towards them. Sometimes certain people come to a get together but behave as if they had come for watching certain TV program alone, or having glued to the mobile making the rest's presence not mattered. So this post is about a couple of incidents where I felt when this guest will go?

This weekend was a bitter sweet one as I went all the way to Chennai on 23rd just to bid good bye to Vijay who was leaving to Melbourne on the next day and came back that same night as our house warming ceremony was planned for 25th. Now you understood why I meant this weekend as bitter sweet. Call it co-incidence or irony, I left Chennai by the time Vijay had reached Chennai. So whenever possible we met each other on weekends. Last weekend I went to Chennai to attend his father's 'Bheemaratha Shanthi' but couldn't make it to the venue due to fever with the fear of transmitting it to others in a get together like that. Coming to sweeter part of the weekend, after a long time we had our cousins, nieces and nephews assembled at our Bangalore residence for the house warming function on Sunday. Expectedly the function went on very well with loads of fun, noise, laughter and finally we had settled down in Bangalore. It is still to sink in me that I had finally become a resident of Bangalore. I would love share both the bitter & sweet memories with you all through this post.