Suicide is one of my favorite topics and I am always fascinated to find what might have gone into the minds of the person who had committed that act at the final moment while they feel the soul leaving the body. I felt this fascination when I saw the movie "Vaaname Ellai (1992)", directed by Late K. Balachander. Even though the movie concluded with the protagonists giving up their mass suicide plan, I always kept asking a question - Can people who had planned their death date sing, dance and have all the fun without any grim feeling? Isn't suicide supposed to be a sorrow affair?

எனது முந்தைய பதிவை படித்துவிட்டு ஒரு நண்பர் "வாழ்க்கையில் பணத்தை தவிர வேறு எதுவும் முக்கியம் இல்லை" என்று நினைப்பவனாக நான் மாறிவிட்டேன் என்று சொன்னார். எனக்கு மனதுக்குள்ளே சிரிப்பு சிரிப்பாக வந்தது. வாழ்க்கையில் பொருளாதாரம் மிக முக்கியம். இதை யாரும் மறுக்கமுடியாது. ஒவ்வொருவருக்கும் அவரவர் தேவைகள். இந்த ஓட்டங்களும் பிரிவுகளும், துயரங்களும் அந்த தேவைகளை பூர்த்தி செய்துக்கொள்ள தான். இந்த பணம் குறித்த விவாதம் கொஞ்சம் சுவாரசியமாகவே இருந்தது.

சென்னையிலும் தமிழகத்திலும் வரலாறு காணாத மழை. சென்னைவாசிகளுக்கு தங்களை பற்றி ஒரு செருக்கு இருக்கும். அந்த செருக்கால் அவர்களது attitude மற்றும் behaviours கொஞ்சம் rudeஆக இருக்கும். அந்த செருக்கை இந்த மழை அப்படியே கரைத்து ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் புதைந்து கிடந்த நன்னடத்தையை வெளிக்கொண்டு வந்துள்ளது. இந்த மழைச்சேதத்திலும் சந்தோஷப்படுத்தக் கூடிய விஷயம் இது என்று நம்மை நாமே ஆறுதல் சொல்லிக்கொள்ளலாம்.

கடந்த வாரம் முக்கால்வாசி மக்கள் அறிந்திறாத மசாலா பத்திரிகையான குமுதம் ரிப்போர்ட்டரை சமூக வலையும், தேசிய தொலைகாட்சி சேனல்களும் பலருக்கு அப்படி ஒரு பத்திரிகை இருக்கிறது என்று நினைவுபடுத்தியது அவர்கள் பதிப்பித்திருந்த லெக்கிங்ஸ்ஸ் குறித்த கட்டுரையும், அதன் படங்களும். அவர்கள் எதிர்பார்த்தது போலவே அந்த controversy அந்த பத்திரிகையை talk of the town ஆக்கியது.  அந்த கட்டுரையை நான் இரண்டு தினங்களுக்கு முன்பு தான் படிக்க நேர்ந்தது. படித்தவுடன் அப்படியென்ன மோசமாக எழுதிவிட்டார்கள் என்று தான் தோன்றியது. படங்கள் விஷயத்தில் தான் கொஞ்சம் ஓவராக போய்விட்டார்கள். அந்த கலாட்டாவில் அவர்கள் சொல்லவந்த விஷயம் அடிபட்டுவிட்டது.

Last week I received the news in the Facebook Newsfeed as I had subscribed in the official page of Manju Warrier in Facebook that she had taken her driving license and the photo taken by some fan in the RTO office was shared in the page. A couple of days before that, there were news of her updating her passport details. For those can't understand why this is a news - Manju Warrier was the last female superstar of Malayalam cinema who called it quits at the age of 19 in 1998 after her sudden marriage with fellow actor Dileep. Her decision to quit the movies came as shock to both the fans as well as the film fraternity which wrote scripts only for her. However Manju's aura remained unaffected and her disappearance from the arc lights even for public functions also created a buzz of mystery around her. She was active in films for only 2-3 years but even after more than a decade, the fans and directors talked about her as if she was a contemporary actress. But Manju was silent and happy being a housewife whose world and meaning of life is just her husband and 2 kids.

அந்த காட்சி இப்படி போகிறது..  ஒரு இன்ஸ்பெக்டர் ஒரு நடன இயக்குநரை மிரட்டுகிறான் - “உன் க்ளாஸ்ல அடிபட்ட பெண்ணுக்கும் எனக்கும் கனெக்‌ஷன் இருக்கு... இப்போ அவளுக்கு அடிபட்டிருக்குற போது எனக்கு துணைக்கு ஒரு பெண்ணை ஏற்பாடு பண்ணிக்குடு” என்கிறான். அந்த நடன் இயக்குநர் “நான் டேன்ஸ் மாஸ்டர்... நீங்க நினைக்கிற மாதிரி நான் இல்லை” என்று கோபமாக சொல்கிறான். அப்போது நடன இயக்குநரின் மனைவியை பார்த்து இன்ஸ்பெக்டர் ஒரு மாதிரியாக கமெண்ட் அடித்துவிட்டு ”யாரா இருந்தாலும் பரவாயில்லை... சீக்கிரமா ஒரு பொண்ணை ஏற்பாடு பண்ணு” என்று சொல்லிவிட்டு போகிறான் இன்ஸ்பெக்டர். இது வயதுவந்தவர்கள் பார்க்கக்கூடிய “ஏ” படம் இல்லை, பெரியவர்களின் துணையுடன் சிறுவர்கள் பார்க்கக்கூடிய “யூஏ” படமும் இல்லை.... தமிழர் சமுதாயத்தை சீர்திருத்த அவதரித்த முத்தமிழ் தலைவர் நடத்தும் கலைஞர் டிவியில் குடும்பத்துடன் பார்க்கக்கூடிய, வீட்டில் பெரியவர்கள் இல்லாத சமயத்தில் வளரும் பிஞ்சு மனங்கள் பார்த்து ”பண்படும்” தொலைகாட்சி தொடரில் வந்த காட்சி.

Scenario: Mr. Iyer and Mr. Sharma get into a conversation along with the team members. Suddenly Mr. Sharma asks something in Hindi (his mother tongue) and Mr. Iyer responds to it in Hindi and subsequently the whole meeting takes place in Hindi. Any team member who didn't know Hindi feels lost in jungle. After the meeting, the team disperses and Mr. Iyer and Mr. Saravanan continues with the discussion while walking to the pantry.... the conversation still continues in Hindi. Just by observing this scenario we can conclude that not speaking in one's mother tongue is always a cool thing for South Indians and if the communicating language is in Hindi you think that you are "omnipotential" to get things done in India. A sheer inferiority complex of South Indians...!

One of my favourite timepass is to randomly 'google' search for names and read the blogs of those who maintain blogs in their own name as domain name. Eg.krish.com, harishankar.com, senthil.com etc. It is always intresting to go through the blogs of individuals because of an inherent honesty in it. There is nothing written to appease / get approval from some editor, so 99% whatever they write is what they feel from their heart. Many of them have been actively continuing blogging where some have slowed down considerably over a period of time. But irrespective of the frequency of the blogs, a reverse / chronological reading of the posts gives an idea about their growth as individuals. Surprising part is that most of them have started around 2005 (including me). Try this for yourself!!!

உங்களுக்கு நீங்கள் கல்லூரியில் படித்த Maslow theory of hierarchy நினைவிருக்கிறதா? மனிதனின் முதல் / அடிப்படை தேவை - வாழ்வாதாரம் சார்ந்த உணவு, உடை தேவைகள் பூர்த்தியடைந்த பிறகு அடுத்த கட்டமான உத்தியோகம், பணம் சார்ந்த தேவைகளை மனம் நாடுமாம். அதுவும் பூர்த்தியடைந்த பிறகு அங்கீகாரம், அதிகாரம் ஆகியவற்றில் மனம் செல்லுமாம். நமது வாழ்வின் ஒவ்வொரு செயலிலும் இந்த Hierarchy அல்லது படிக்கட்டு பின்னணியில் இருப்பதை பார்க்கலாம். படிகளை கடப்பதில் ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் வெவ்வேறு காலங்கள் ஆகலாம், அது அவருடைய மனநிலை மற்றும் தேவைகளை பொறுத்த விஷயம். எனது வாழ்வில் நானும் கிட்டத்தட்ட அந்த மாதிரியான ஒரு சந்தியில் நிற்கிறேன்.

குழந்தைகள் - இவர்கள் தங்கள் அப்பாவித்தனத்தாலும், அழகாலும், சிரிப்பாலும் நம்மை சந்தோஷப்படுத்துபவர்கள் மட்டுமல்ல, நம்மை தங்களுடைய சிறிய சிறிய செயல்களால் பிரமிப்பூட்டுபவர்கள் மட்டுமல்ல, சமயத்தில் நம்மை அதிர்ச்சிக்கும், ஆச்சரியத்துக்கும் உள்ளாக்குபவர்கள். நான் முன்பே சொன்னதுபோல எனக்கு புட்டூவை பார்ப்பதிலேயும், அவனை ரசிப்பதிலும் தான் அதிக சந்தோஷம். ஆனால் கடந்த வாரம் புட்டு கடந்த வாரம் ஒரு மெல்லிய அதிர்ச்சியை கொடுத்தான். அந்த அதிர்ச்சி சில கேள்விகளை உண்டாக்கியது. ஆதிக்கு கோபம் கொஞ்சம் அதிகமாக தான் வருகிறது. அதற்காக அவன் எப்போதும் அடம் பிடித்துக்கொண்டு இருக்கிறான் என்று அர்த்தமில்லை. ஆனால் கோபம் வந்தால் கொஞ்சம் அதிகமாக வருகிறது.