ஓகோ! ஒகேனக்கல்

சேலத்திலிருந்து நேரடி பஸ்கள் காலையில் ஒன்றும் மாலையில் ஒன்றுமாக தான் இருக்கிறது என்பதால் தருமபுரி சென்று அங்கே இருந்து அடுத்த பஸ் பிடித்துக்கொள்ளலாம் என்று முடிவானது. நான், அகிலா, புட்டு சிங், மணிகண்டன், நந்தினி & மணிகண்டன் என குழந்தைகள் பட்டாளமாக கிளம்பினோம். அன்று பௌர்ணமி என்பதால் தருமபுரி பஸ்நிலையத்தில் பயங்கர கூட்டம். ஒரு கும்பல் மேட்டூருக்கும், மற்ற கும்பல் ஒகேனக்கலுக்கும் கிளம்ப ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருந்தது. கொஞ்சம் கஷ்டப்பட்டு பிள்ளைகளுக்கு இடம் பிடித்து உட்காரவைத்துவிட்டு ஃபுட்போர்டு அடித்து போனோம். தருமபுரியில் இருந்து கிட்டத்தட்ட 40 கி.மீ தூரத்தில் உள்ளது. ஒகேனக்கல் காட்டுப்பகுதியில் நுழைந்ததும் பயணம் கொஞ்ச தூரம் பள்ளத்தாக்கில் பயணிக்கிறது. ஜப்பான் அரசின் உதவியுடன் வளர்ந்துவரும் ஒகேனக்கல் கூட்டு குடிநீர் திட்டத்தின் பிரம்மாண்டம் நம்மை பிரமிக்க வைக்கிறது. வழி நெடுக ஆள் உயர விட்டத்துக்கு உலோக குழாய்கள் தண்ணீர் கொண்டுசெல்ல அடுக்கப்பட்டு வருகின்றன. கூட வந்தவர் அந்த உலோக குழாய்களை எப்படி உள்ளே சென்று வெல்டு செய்கிறார்கள் என்று சொல்லிக்கொண்டு வந்தார்.

ஒரு வழியாக ஒகேனக்கல் பஸ்நிலையத்தில் நாங்கள் உதிர்க்கப்பட்டோம். புது இடமாதலால் எந்த பக்கம் என்ன இருக்கிறது என்று தெரியவில்லை. அப்போது தான் முதலில் தனியாக வந்திருக்கவேண்டிய அவசியத்தை உணர்ந்தேன். பிள்ளைகளையும், குழந்தையையும் இழுத்துக்கொண்டு அங்கங்கே விசாரித்துக்கொண்டு நடக்க ஆரம்பித்தோம். அருவிக்கு அருகே சாப்பாடு கிடைக்காது என்று யாரோ ஒருவர் கொளுத்திப்போட, அதை நம்பி பஸ் நிலையம் அருகே இருந்த ஒரு கடையில் மொத்தமாக பரோட்டாக்களை அள்ளிக்கொண்உ போனோம். ஆனால் அருவியை நெருங்கும்போது வழி நெடுக நிறைய சாப்பாட்டு கடைகள். இங்கேயே வந்து சுடச்சுட சாப்பிட்டிருக்கலாமே என்று நொந்துப்போனோம்.

வழியெங்கும் ”மசாஜ் செஞ்சுக்குறீங்களா?”, “பரிசிலில் ஏறுங்க”, “சாப்பாடு செஞ்சு போடனுங்களா?” என பலவித inquiries. அவற்றை கடந்து அருவிகளுக்கு அருகே வந்தோம். அன்று பயங்கர கூட்டம். எனினும் அத்தனை பேரையும் accomodate செய்யும் அளவுக்கு இடங்கள் உள்ளன. ஒரு ஒதுக்குப்புறமான பாறையில் உட்கார்ந்து எங்கள் ஜலக்கிரீடையை தொடங்கினோம். இது எதிர்பாராமல் கிளம்பிய பயணம் என்பதால் கேமிரா இல்லை. அதனால் எங்கள் மொபைல் கேமிராவில் முடிஞ்ச அளவுக்கு பதித்தோம். அந்த தண்ணீர் பிரவாகத்தில் கிட்டத்தட்ட 2 மணி நேரம், எல்லோரும் தண்ணீரிலேயே ஊறிக்குளித்தோம். புட்டு சிங் கூட பயங்கரமாக enjoy செய்தான். அவன் enjoy செய்வதை பார்த்தபோது எங்கள் சந்தோஷம் பலமடங்காக பெருகியது.

நாங்கள் சென்றது நண்பகல் என்பதால் வெயில் கொளுத்தியது. அதிலிருந்து தப்பிக்க தான் இந்த ஜலக்கிரீடைகள். எங்கள் திட்டப்படி ஒரு 3:30 - 4:00 P.M வரை தண்ணீரில் கிடந்துவிட்டு பிறகு ஓரளவுக்கு வெயில் தாழ பரிசிலில் சுற்ற கிளம்பவேண்டும். ஆனால் அதற்குள் மணிகண்டன் நூறு தடவையாவது அருவிக்கு போகனும் என்று அடம்பிடிக்க ஒரு 3:00 மணி வாக்கில் பரிசிலில் ஏறக்கிளம்பினோம். அழகாக organised-ஆக பரிசில்கள் நமக்கு ஒதுக்கப்படுகிறது. மூங்கிலில் நெய்யப்பட்டு, அடிப்பக்கம் தார் கொண்டு பூசப்பட்டு கிட்டத்தட்ட 10 அடி விட்டத்தில் அமைந்துள்ள அதிகபட்சமாக 10 நபர்கள் அனுமதிக்கப்படுகின்றனர். நாங்கள் ஐந்து பேர் இருந்ததால் எங்களை equal space-ல் உட்காரவைத்து கிளம்பினார் பரிசில்காரர். தலைக்கு ரூ. 110/- என்ற வீதத்தில் (புட்டு சிங் உட்பட) கணக்கிடப்பட்டு கரையிலேயே பணம் வாங்கிவிட்டார்கள்.

முதலில் ஒரு 5 நிமிட பயணத்துக்கு அப்புறம் நம்மை இறங்க சொல்லிவிட்டு, பரிசிலை தலையில் சுமந்துக்கொண்டு அருவியின் அடிப்பாகத்துக்கு நடந்து செல்கிறார் பரிசில்காரர். பிறகு மீண்டும் தண்ணீரில் பயணம். நாங்கள் சென்ற சமயம் பயங்கரமாக தண்ணீர் வரத்து இருந்த காரணத்தால் பாறைகளில் மேலே முக்கால் அளவுக்கு தண்ணீர் வந்துவிட்டன. பரிசில்காரர் “நீங்கள் off season-ல் வந்திருந்தால், இங்கே தண்ணீர் மட்டம் குறைந்து பாறைகள் எல்லாம் செங்குத்தாக இருக்கும். அப்போது நமக்கு அண்ணாந்து பார்க்குமளவுக்கு அருவி உயரத்தில் இருந்து விழும். அது ஒரு தனி அனுபவம்” என்று சொன்னார். அதுவுமில்லாமல் தண்ணீர் மட்டம் உயர்ந்துவிட்டதால் கீழே பாறைகளிடையே அமைந்த இயற்கை குகைகள் மூழ்கிவிட்டன, பின்னொரு சமயத்தில் வந்தால் பார்க்கமுடியுமாம்.

எங்களுக்கு வந்த பரிசில்காரரிடம் ஒரு comfort level வந்துவிட்டது. அவர் பெயர் மணி என்று சொன்னார். மணி எங்களை சில குட்டி குட்டி அருவிகளில் அடியில் பரிசிலை நிறுத்தி எங்களை நனையவைத்தார். தண்ணீர் அத்தனை வேகமாக நம் தலையில் செல்லமாக மொத்துவது ஒரு சிலிர்ப்பான அனுபவம். ஆதி கூட அந்த அருவியில் நனைந்தான். பாறைகளில் ஏறும்போது மணி புட்டுவை தூக்கிக்கொண்டு நடந்தார். குழந்தையும் அவரிடம் ஒட்டிக்கொண்டான். ஆற்றின் நடுவில் பரிசிலை பம்பரம் போல சுழற்றிக்காண்பித்தார் மணி. வழியில் ‘ராவணன்’ பாறை, ‘இணைந்த கைகள்’ பாறைகள் என ஒவ்வொன்றாக காட்டினார். பின்பு பரிசில் வெண்ணையில் வழுக்கிக்கொண்டு செல்வது போல கர்நாடக எல்லையை நோக்கிப்போனது.

கர்நாடக எல்லைக்கு கொஞ்சம் முன்பு கிட்டத்தட்ட beach போல ஒரு பெரிய மணல்மேடு இருக்குமாம். ஆனால் அப்போது தண்ணீர் அதிகமாக இருந்ததால் அன்று மணல்மேடு இல்லை. அதனால் ஒரு பாறை அருகில் கொண்டுபோய் நிறுத்தினார். அகிலாவும், குழந்தைகளும் மீன் சாப்பிடவேண்டும் என்று பிரியப்பட்டார்கள். நல்ல பெரிய மீன், பொறிக்கப்பட்டது ஆனால் பேரம் பேசவேண்டியிருக்கிறது. தண்ணீரில் நனைந்ததால் வந்த மயக்கம், கூடவே பரிசில் சுழற்சியில் ஏற்பட்ட கிறக்கம், கொஞ்சம் தணிந்த வெயில் எல்லாம் ஒன்றாக சேர்த்து கண்ணை சுழற்றியடிக்க, அதற்கு இந்த மீன் நல்ல சேர்த்தி. பரிசில் நேரடியாக அருவிக்கடியில் கொண்டு சென்றதால், பரிசிலிலும் தண்ணீர் தேங்கிவிட்டுருந்தது. கூடவே எங்கள் பையும் நனைந்து போய்விட்டன. இனிமேல் போகும்போது பைகள் எல்லாவற்றையும் கரையிலேயே வைத்துவிட்டு வரவேண்டும் என்று நினைத்துக்கொண்டோம். தண்ணீரில் நனைந்ததால் வந்த மெல்லிய மயக்கம், மாலை வெயிலின் கிறக்கம், மணி பரிசிலை தட்டாமாலை போல சுற்றியது எல்லாம் சேர்ந்து எங்களை கிட்டத்தட்ட ஒரு சொர்க்கத்துக்கே கொண்டு சென்றது.