இரண்டு வரிகளில் முடிக்கக்கூடிய ஒரு சின்னஞ்சிறு கதையை இரண்டு மணி நேரத்துக்கும் குறைவான சமயத்துக்கு நம்மை சீட்டின் நுணியில் பதைபதைக்க உட்காரவைத்து, நகம் கடித்து, இதயம் வேகமாக துடிக்கவைத்து நம்மையும் கதாபாத்திரங்களின் உலகத்துக்கு கொண்டுபோகமுடியும் என்பதை வெற்றிகரமாக காட்டியிருக்கும் படம் தான் - கலி. நான் இந்த படத்தை பார்க்க ஆர்வமாக இருந்ததற்கு ஒரே ஒரு காரணம் - "மலர் டீச்சர்" சாய் பல்லவியின் இரண்டாவது படம் இது. ஆனால் பார்க்க ஆரம்பித்ததும் படத்தில் உள்ள எல்லோரையும் பிடித்துவிட்டது.

She packes the suitcase, carresses the white saree with love remembering that it was her saviour to ward off the alliances she was not interested in... the rain starts outside and she walks towards the window and sees the falling drops with love.. there was a serene peace in her face, smile and she was looking forward for the impending new life with her lover for close to 25 years. Ideally this scene would have given happiness to any viewer of a love story but for me it was the most pathetic, heart wrenching scene considering that as a viewer I know that her world is going to crumble in minutes. Especially when we have a solid performer like Parvathy enacting the role of the lover, our sadness just multifolds. This is in the climax of the malayalam blockbuster - Ennu Ninde Moideen

Vettah - a movie that made me look forward for more than one reason - Manju Warrier as a lady cop. This movie was helmed by Rajesh Pillai, who kickstarted the new generation movie trend of malayalam and he can easily be termed as a saviour of malayalam cinema which was then fast reaching the zenith of mediocority and absurdness. Unfortunately Rajesh Pillai passed away on the day 'Vettah' hit the screens. So the movie got overshadowed by his death news and there was no coverage for the movie. 'Vettah' deserves a special mention in malayalam cinema annals.

There are some movies that make you laugh, cry and sympathise with the onscreen characters but there are very few movies that make you look yourself in the caharcters. You might even like to do in life certain things the characters had done onscreen. And at the end you might feel good about youselves... Charlie (malayalam 2015) is definitely among such movies. Directed by Martin Parakkat, this movie had Parvathy and Dulqer Salman as lead protagonists supported by Aparna Gopinath, Nedumudi Venu and Shoubin Sahir.

பொதுவாக படங்கள் எல்லாம் ஒன்று அழுத்தமான திரைக்கதையோடு இருக்கவேண்டும் அல்லது படம் முழுக்க துணுக்குத்தோரணமாக இருக்கவேண்டும் என்ற நிர்பந்தம் ஒரு பார்வையாளராக உங்களுக்கு இல்லையென்றால்.. ஒரு மெல்லிய  wafer this storyline-ஐ எளிய காட்சிகளோடு, compelling visuals உடன் சொல்லப்பட்டால் அதை ரசிப்பவராக இருந்தால் இந்த படம் நிச்சயம் உங்களுக்கு பிடிக்கும். அதிலும் மஞ்சு வாரியர், ரீமா கல்லிங்கல் என்ற நடிப்பு ராட்சஸிகள் படத்தை தங்கள் தோள்களில் சுமப்பதாக இருந்தால்.. பார்ப்பவர்களுக்கு நிச்சயம் பரவசம் தான்.

என்னும் எப்போழும்... படத்தின் தலைப்பை இயக்குனர் சத்யன் அந்திக்காடு அறிவித்தப்போது தமிழ் "எங்கேயும் எப்போது"மை நினைவுபடுத்தியதால் கொஞ்சம் எரிச்சலாகவே இருந்தது. இருந்தாலும் படத்தில் இருப்பது மஞ்சு வாரியரும், மோகன்லாலும் ஆயிற்றே.... அலுப்பை எல்லாம் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு படத்தை ஆர்வத்துடன் எதிர்பார்த்திருந்தேன். படம் பார்த்தபோது தலைப்பு கவிதையாக பொருந்தியிருந்தது. கொஞ்சம் haunting-ஆக இருந்தது. ஆனால் எத்தனை பேருக்கு இந்த தலைப்பு பொருத்தம் புரிந்திருக்கும் என்று தெரியவில்லை.

The "Drishyam" wave is unprecedented. It is quite normal to remake a successful malayalam movie into other languages but "Drishyam" goes beyond the conventional set of languages that remakes touch. But the movie attracted its share of negative feedback regarding the plagiarism and accusations however that went largely unnoticed due to the magnitude of its success. "Drishyam" is the first malayalam movie to cross the Rs. 50 Crore mark which is a great achievement considering the size of their market. Now let me come to the plagiarism part.

ஒழிமுறி - விவாகரத்துக்கு மலையாளத்தில் விவாகமோசனம் என்ற வார்த்தை இருந்தபோதும் திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தில் (தற்போதைய நாகர்கோவில் / கன்யாகுமரியுடன் இணைந்த பகுதி) ‘ஒழிமுறி’ என்ற உள்ளூர் பதம் பிரயோகப்படுத்தப்படுகிறது. திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தில் பெண்களுக்கு உயரிய மதிப்பு மட்டுமல்ல, சமூக அமைப்பில் இயல்பாகவே அதிகாரமும் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. அதிகாரம் என்றால் சொத்துரிமை மட்டுமல்ல, தனது திருமணத்தை தொடர முடிவு எடுக்குமளவுக்கு அனுமதி. இந்த திருமணத்தை தொடர விருப்பமில்லை என்றால் ஒரு வெற்றிலைத் துண்டை / வெற்றிலைப்பெட்டியை திண்ணையில் வைத்து கணவனை வெளியேற்றும் அளவுக்கு சட்ட ரீதியாக அதிகாரம் பெற்றவர்கள் நாயர் பெண்கள். இந்த பின்புலத்தில் ஆண், பெண்ணுக்கிடையே நடைபெற்ற war of sexes-ஐ மனம் தொடும் விதமாக எழுதியிருக்கிறார் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன்.

ரொம்ப நாட்களாக பார்க்கவேண்டும் என்று wish list-ல் இருந்த இரண்டு படங்கள் சமீபத்தில் Youtube-லிருந்து பதிவிறக்கத்துக்கு கிடைத்தது. விடுவோமா? நெடுநாளைய ஆசையை தீர்த்துக்கொண்டாயிற்று. அந்த படங்கள் - சமய் (ஹி. 2003) மற்றும் மேல்விலாசம் (மலை. 2010). இரண்டுமே தத்தம் காலத்தில் பரிட்சார்த்த முயற்சி என்று விமர்சகர்களாலும் ரசிகர்களாலும் ஏகமனதாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டவை. தேவையற்ற வணிகரீதியான சமாச்சாரங்களை தவிர்த்துவிட்டு தேவையான அளவுக்கு பட நீளம் கொண்டவை.

Surprisingly malayalam directors are now obsessed with short english names for the films and last year there was a deluge of movies like Thriller, Cocktail, Traffic, Anwar, Pranchiyettan and Saint, Living together etc. Also the malayalam movies witnessed a change in the patterns of malayalam movies made - urban, slick with stylish hollywood style visuals and of shorter duration which had found the groove with the new generation malayalam audiences. The success of 'Cocktail' and 'Traffic' testifies the same. When I read about good reviews of 'Cocktail' first followed by 'Traffic' at a later time, I unitentionally mixed up with the names. So I initiated the download of 'Traffic' thinking that it was 'Cocktail'. But I am not complaining because 'Traffic' was superior than any of the recent malayalam releases.

இயக்குநர்களின்  வயதை அவர்களின் சமீபத்திய படத்தை வைத்து அறிந்துக்கொள்ளலாமா? எனக்கு பிடித்த மலையாள இயக்குநர் சத்யன் அந்திக்காடு அவர்களின் பழைய படங்களை சமீபத்தில் பார்த்ததும் எனக்கு அப்படி தான் தோன்றியது. விமர்சகர்கள் அவருடைய சமீபத்திய படங்களான ‘விநோதயாத்ரா, இன்னத்தே சிந்தா விஷயம், கத தொடருன்னு’ ஆகியவற்றை கிழித்த போது எனக்கு ‘ஏன்  இப்படி சொல்கிறார்கள்? நல்ல குடும்ப படங்களாக தானே உள்ளது’ என்று தோன்றியது. ஆனால் சத்யனின் பழைய படமான ‘அர்த்தம்’ இன்று பார்த்தபோது அவர்களின் விமர்சனத்தின் அர்த்தம் புரிந்தது. மேலும் அவரது பழைய படங்களான ‘பிங்காமி, வரவேற்பு மற்றும் நாடோடி காற்று ஆகியவற்றின் நினைவு வந்தபோது அந்த படங்களில் அவரது இளமையின் துடிப்பும், சமூக அக்கறையும் ஆனால் கடந்த சில வருடங்களாக அவரது படங்களில் தலைதூக்கியிருக்கும் குடும்பம் சார்ந்த அக்கறையும் அவரது வயதை உணர்த்துகிறது. சரி... இப்போது ‘அர்த்த’த்துக்கு வருகிறேன்.

I always keep looking forward for Kamal's movies because my first brushing with the malayalam movies happened with his Azhagiya Ravanan & Niram only. Oflate Kamal seems to be on off track with his worst - "Goal" and "Minnaminnikoottam", but for me he is still young at heart. His last movie "Aagathan" in which he teams up with his erstwhile assistant Dileep after a long time. "Aagathan" meaning "the one who came.." is quite an apt title. The movie goes beyond the mushy romance or tear jerker and the viewers can find it for themselves.