திவ்யாவை பார்த்த அனைவருக்கும் அவள் மீது கட்டாயம் காதல் வந்திருக்கும். இப்போது கூட அவளை பார்க்கும் பலருக்கும் திவ்யா மாதிரி பொண்டாட்டி கிடைக்கமாட்டாளா என்ற ஏக்கம் வரும். நமக்கும் இது மாதிரி துறுதுறுவென ஒரு பெண் பிறக்காதா என்று பெருமூச்சு வரும். இப்படி பார்த்தவர்களை எல்லாம் தன்னை காதலிக்க வைக்கும் திவ்யாவுக்கு சமீபத்தில் 30 வயது முடிந்தது. ஆகஸ்டு 15 1986-ல் மௌனராகம் மூலமாக "பிறந்து" நம் மனதை கொள்ளையடித்த திவ்யாவுக்கு 30 வயது ஆனாலும் இன்றும் அதே அழகோடும், துறுதுறுப்போடும் இளமையோடும் வளையவருகிறாள்.

ஒரு நடிகை சட்டென்று நம் கவனத்தை கவர வேண்டுமென்றால் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்ப்போம்? உயரமாக, வெளிர்நிறமாக, கண்ணுக்கு லட்சனமாக, வானத்திலிருந்து இறங்கி வந்திருக்கவேண்டும்... இப்படிப்பட்ட இலக்கணங்களை எல்லாம் உடைத்து தூள் தூளாக்கி படம் பார்த்தவர்களின் மனதை எல்லாம் கொள்ளையடித்த இந்த கேரளத்து பெண்குட்டி தான் என்னுடைய இதயத்தை திருடிய தற்போதைய கள்ளி. அவர் தான் அபர்ணா பாலமுரளி.

I don't understand how I missed writing about this actress who was the first EVER girl I had a crush / fascination (other than a sisterly attraction) on her marking my stepping into adoloscent age.. or otherwise that testosterone production had started in my body. I remember distinctly getting attracted to her by repeatedly flipping back to the same page in a Tamil weekly called Vasuki and that's the time I realised that I am getting attracted to the girls even though not exactly on a prurient fashion. During that period whenever I get a new pen, I used to write her name in different styles / typography. But when she died less than a couple of year or so after that realisation I felt little surprised that tears were rolling over my cheeks for the death news of a stranger... strangely. It was the then upcoming Bollywood star Divya Bharti, who died under mysterious circumstances on April 05, 1993.

ரொம்ப நாளாச்சு.. ஒரு சினிமா பார்த்ததும் அந்த கதாநாயகி என் மனசிலே பச்சுன்னு ஒட்டி... அதனாலேயே இந்த ஜொள்ளு பதிவுகள் குறைவா இருக்க காரணம். சமீபத்தில் (4-5 வாரம் முன்பு) தான் கடந்த வருடத்தில் மலையாளத்தில் வெளிவந்து மிகப்பெரும் வெற்றி பெற்ற பிரேமம் படத்தை பார்த்தேன். எனக்கு படத்துல நிவின் பாலியோ, இல்லை மடோனா செபாஸ்ட்டினோ யாருமே நினைப்பில் இல்லை. மலர் டீச்சராக வந்து என் மனதை கொய்து காயப்படுத்திவிட்ட சாய் பல்லவி மட்டுமே நினைவில் இருக்கிறார். ஐய்யோ... கடவுளே! இந்த மாதிரி பெண்களை ஏன் மிக குறைவாக படைத்து எங்களை கொடுமைப்படுத்துகிறாய் என்று முறையிட தோன்றியது.

Parvathy (not Menon anymore) completes a decade in movies and now almost every move goer had accepted that she is a revelation to watch on screen irrespective of whatever language she acts in. When she was launched into movies with malayalam movie "Out of syllabus" (2006), nobody took this Surya TV anchor turned actress seriously. Her next release "Notebook" (2006) make people notice her but there was not any deluge of offers to her. As usual Parvathy started acting in other languages - Poo (2008) in Tamil and Milana (2007) in Kannada.

Those who had followed my blogs can understand my craziness for Manju Warrier. I travelled all the way to Coimbatore to catch up with her comeback movie "How Old Are You?"after a hiatus of 14 years. I managed to catch up her next release "Ennum Eppozhum" earlier after the release. But I am disappointed that her third release "Rani Padmini" didn't get released in Coimbatore / Bangalore on 23rd October 2015. I went through the reviews which are mixed but still my determination to watch her movie didn't wean a bit. This song which was uploaded in YouTube is really melodious and soothing that this has been playing nonstop in my mobile and computer for past few days. Hope you also like this. Attached along with is the mp3 version of this song, for your listening pleasure.

It seems that Vidya Balan who started shedding her inhibitions from "Ishqiya", after playing demure and coy roles in her earlier movies, seems to have got rid of whatever little inhibitions were left during the making of "The Dirty Picture". Result is the new spunky Vidya brimming with all energy and vigour, the image which the film makers want to cash on.

What do you call as screen presence? The ability of an actor to make their presence felt irrespective of the role they are playing or the footage length they get. Some veterans like Rekha, Prakash Raj or thespians like Thilakan command your attention when they are on screen even for few seconds. Sometimes some newcomers manage to garner your attention so that you start watching out for them. Recently I came across a couple of newcomers who managed to grab my attention.

எனக்கு சமீபத்தில் சில நாட்களாக "எங்கேயும் எப்போதும்" ஜுரம் பிடித்துள்ளது. YouTube-‌ல் இந்த படத்தில் டிரைலர், ஜெய் - அஞ்சலி வரும் காட்சிகள், அஞ்சலியின் பேட்டி, "சொட்ட சொட்ட", "மாசமா ஆறு மாசமா", "உன் பேரே தெரியாது" என இந்த படத்தின் காட்சிகளாக எனது மொபைலில் பதிவிறக்கம் செய்து பயணிக்கும்போது பார்த்து வருகிறேன். இந்த படம் பார்த்த உடனேயே மிகவும் பிடித்து போனது - குறிப்பாக அஞ்சலி எல்லாரையும் பின்னுக்கு தள்ளிவிட்டு ஈசியாக நல்ல பேரை தட்டிச்சென்று விட்டார். பின்னர் படத்தின் காட்சிகளை திரும்ப திரும்ப பார்க்கும்போது அனன்யாவை ஆவென்று வாய் பிளந்து பார்க்க தோன்றுகிறது. இதற்கப்புறம் தான் படத்தின் டிரலரையே பார்த்தேன் - அனன்யாவின் வெண்கல குரலில் கிசுகிசுப்பாக "எனக்கு புடிச்சவர தேடி வந்திருக்கேன்... என்னை தேடி அவர் இங்கே வருவாரு... அதுக்காக தான் வெயிட் பண்றேன்.. அதுவும் ரொம்ப நேரம் இல்லை... இந்த பஸ் கிளம்புற வரைக்கும் தான்.." என்று "சொட்ட சொட்ட.." பாடல் BGMல் மேலும், "கண்டிப்பா அவரு வருவாரு... எனக்கு அந்த நம்பிக்கை இருக்கு" என்று சொல்லும்போது adrenalin rush ஜிவ்வென்று அதிகமாகிறது எனக்கு. "அனன்யா.... நான் இங்கே இருக்கேன்"நு கத்த தோன்றுகிறது!!!!!!

சில பெண்களை (சரி... நடிகைகளை) திரையில் பார்த்த உடனேயே நமக்கு பிடித்துவிடும். ஒரு சிலரை அவர்கள் நன்றாக நடிப்பதை பார்த்து, அழகாக நடனமாடுவதை பார்த்து பிடித்து போகும். இன்னும் சிலரை அவர்களை பற்றி வரும் செய்திகளின் அடிப்படையில் ஒரு அபிமானமோ இல்லை அருவெறுப்போ கொள்வது சராசரி ரசிகனின் வழக்கம். அந்த வகையில் சமீபத்தில் எனக்கு ஒரு வளர்ந்து வரும் நடிகையை பார்த்து ரொம்ப பிடித்து போனது அந்த பெண்ணின் சமீபத்திய பட ஸ்டில்களை பார்த்தபிறகு தான். இத்தனைக்கும் அந்த பெண்ணை ஏற்கனவே ஒரு திரைப்படத்தில் பார்த்து சிலாகித்தும் இருக்கிறேன். ஆனால் அந்த பெண் சமீபத்தில் நடித்த தெலுங்கு படத்தின் ஸ்டில்களை பார்த்ததும் தான் இந்த பெண் ஒரு Star material என்று தோன்றியது. அந்தப்பெண் - "கேரளா கபே" படத்தில் நான் முதலில் பார்த்த, இப்போது தெலுங்கில் அறிமுகமாகி பலதரப்பிலிருந்தும் பாராட்டுகளை பெற்றுக்கொண்டிருக்கும் நித்யா மேனன்.

எப்போதெல்லாம் ஊடகங்கள் ஏதாவது காதல் கதையை ஆஹா ஓஹோ என்று பாராட்டித் தள்ளுகின்றனவோ அவற்றை பார்க்காமல் தவிர்த்துவிடுவேன். உதாரணம் - சேது, காதல், பருத்திவீரன். காரணம் அவை பயங்கர depressing-ஆக இருப்பது தான். துயரமாக முடிந்தால் தான் காதல் கதைகள் மனதில் பதியும் என்று சொல்லி “லைலா-மஜ்னு, தேவதாஸ், அம்பிகாபதி - அமராவதி” என்று உதாரணம் காட்டுவார்கள். உண்மையில் எத்தனை பேருக்கு லைலா மஜ்னு, அம்பிகாபதி கதைகள் தெரியும்? சமீபத்தில் அனைவராலும் ஏகமனதாக பாராட்டப்பட்ட "மைனா” படத்தை கொஞ்சம் திகிலோடு தான் பார்க்க அமர்ந்தேன். பாதி படத்தை பார்க்கும்போது ஏகப்பட்ட cliche-க்கள். குழந்தை பருவத்து நண்பர்கள் காதலர்களாவது “பருத்திவீரனை” நினைவுபடுத்தியதால் முடிவும் அதுபோல துயரமானதாக இருக்கும் என்று முடிவு கட்டிக்கொண்டு பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.

எப்போது நான் கடைசியாக ஒரு படம் பார்த்த போது என் கவனத்தை முழுவதுமாக அந்த படத்தின் கதாநாயகி ‘ஹை-ஜாக்’ செய்தது? ம்ம்ம்.... 2006-ல் ‘பரிணீதா’. அதில் படம் முடிந்த பிறகு என் மனதில் முழுவதுமாக வியாபித்தது அனுபவம் வாய்ந்த ‘சஞ்சய் தத்’தோ அல்லது இயக்குநர் பிரதீப் சர்க்காரோ அல்ல. மாறாக எந்த வித பரபரப்பும் இல்லாமல் அறிமுகமான புதுமுகம் வித்யா பாலன். அதற்கப்புறம் இன்று நிதி சுப்பையா. இன்று நான் பார்த்த கன்னட படம் ‘பஞ்சரங்கி ’(2010)-யில் படம் முடியும் தருவாயில் படத்தின் அழகான காட்சியமைப்புகள், கவிதைத்தனமான வசனங்கள், மனதை வருடும் இசை என எல்லாவற்றையும் பின்னுக்கு தள்ளிவிட்டு என்னை கொள்ளையடித்துப் போனது இதன் நாயகி - நிதி சுப்பையா. நிதியின் இந்த தேவதை அந்தஸ்துக்கு காரணம் - இயக்குநர் யோகராஜ் பட்டின் கதாபாத்திரமா இல்லை தியாகுவின் கேமரா கைவண்ணமா என்று நான் ஆராயப்போவதில்லை.