Surya and Jyothika are my most favourite couples in the filmworld. The kind of commitment they showed towards each other when in love and also balancing the conservative elders' views. (Surya is a Tamil Gounder, whereas Jyotika is a Punjabi, half-Muslim). When Actor Sivakumar announced the wedding of Surya with Jyothika, like millions of their fans, I too felt very happy as if some of my friends are going to marry. Even though it hurted a bit as an average film goer that Jyothika stopped acting, her "Mozhi" was a memorable swansong. Blessed with a daughter "Diya" (Notice that Surya, Jyothika and Diya (lamp) all are the names of "light"), it was warm seeing the first birthday celebration of their princess. Some photos I got recently, so sharing with you all.

That which does not kill you makes you stronger - Neitzsche. தவறுவது மனிதம், மன்னிப்பது தெய்வீகம் ஆனால் செய்த தவறை உலகத்தின் முன்னால் ஒத்துக்கொள்வது வெகு சிலருக்கே முடியும். எந்த ஒரு அனுபவமும் நல்ல அனுபவமோ கெட்ட அனுபவமோ அல்ல. அவை வெறும் அனுபவமே. அதிலிருந்து பாடம் கற்றுக்கொள்வதிலிருந்தே அவை நல்லவையாகவோ தீயவையாகவோ முடிகிறது. இன்று நம்மை வாட்டிய அனுபவம் நாளை சிரிப்பூட்டக்கூடியவையாக மாறலாம். நான் என் கடந்த பதிவில் (Mr. Masochist) எழுதிய ஒரு அனுபவமும் அப்படியே. ஒரு பெண்ணின் தந்தை அந்த ப்ளாகை படித்துவிட்டு சந்தேகித்து சம்பந்த பேச்சை வாபஸ் வாங்கிக்கொண்டாராம். எனக்கு லேசாக ஒரு சிரிப்பை உதிர்ப்பதை தவிற வேறு எதுவும் தெரியவில்லை. ஆனால் கடந்த கால தவறை கூட அமைதியாக நினைவு கூறும் விதத்தை பற்றி எழுதவேண்டும் என்று மட்டும் தோன்றியது. மீண்டும் சொல்கிறேன் நாம் தவறுகள் செய்வது தவறே அல்ல. ஆனால் மீண்டும் அதே தவறை செய்வது தான் மிகப்பெரிய தவறு. மிக சமீபத்தில் கூட ஒரு சங்கடமான நிலைமை உருவானது.

My ex-boss kept pressing me to join for AOL - Art Of Living basic course. I am not a follower of any Godman, so resisted by saying that I have been engaged in Tanjore Painting classes, so this will be too heavy for me. AOL - Art of Living, founded by Sri Ravishankarji is fastly becoming a fad among the corporates as well as upper middle class citizens, not only in India but around 155 countries. It is almost in the verge of becoming a cult.  "Leave Tanjore Painting classes and join AOL" said CM. I reluctantly gave in and enrolled for AOL classes. I have heard everyone raving about AOL, how it did wonders for them.. blah, blah. So I took my mom because at this point of life she is more stressed than me. Also the loneliness started taking a toll on her. We both attended the basic course last week. Is AOL a very much hyped? Or is it worthy toiling for a week?

எனக்கு ஒரு காலத்தில் மலையாளத்தில் இயக்குனர் சத்தியன் அந்திக்காடு படமான 'மனசினக்கரே'வில் அறிமுகமான 'நயன்தாரா' என்ற குடும்ப பாங்கான நடிகையை மிகவும் பிடித்து இருந்தது. அப்போது மலையாள சிட்டுகள் எல்லாம் அடக்க ஒடுக்கமாக நடித்துக்கொண்டு இருந்தன. 'மனசினக்கரே' நயன்தாரா அடுத்தடுத்த படங்களில் அம்சமாக நடிக்க, அந்த பெண் தமிழில் "ஐயா' படம் மூலமாக அறிமுகமாகிறது என்று கேள்விபட்டவுடன் "ஆகா! தமிழுக்கு ஒரு தேவதை வருகிறது" என்று என் ஜொள்ளு மனது சந்தோஷப்பட்டது. ஆனால் "ஐயா" பார்த்தவுடனேயே "ஐயோ” என்றது. அடுத்து "வல்லவன்" படத்தின் உதட்டுகடியை பார்த்தவுடன் இது தேவதை அல்ல தேவ*** என்பது புரிந்தது. சிம்புவுக்கு விரல் நீளம் என்பது ஊருக்கே தெரியும்... ஆனால் நயனுக்கு அதை விட பெரிய நாக்கு என்பது 2-3 நாட்களுக்கு முன்பு இந்த MMS க்ளிப்பை பார்த்தவுடன் தான் புரிந்தது.

They say that the "Character is how you behave none is watching"... but these days people doesn't care for others even in a broad sunlight, that too in the roads. I seriously hate Chennai for its uncouth road habits. If you think low class uneducated people doesn't follow the road rules, you are outdated. Notice the number of gentlemen driving the cars, laptop carrying software engineers and suave professionals who care a damn for the road rules and jump the signals, especially in Nungambakkam high road and IT Corridor. This is really disgusting. When these people doesn't follow even the basic road discipline, expecting them to be morally abiding citizens is really a dream. When everybody is concerned about zooming ahead bypassing rules in the road itself, why they won't do anything to get ahead in life by putting the moralities aside? Come on, we are supposed to be the role model for future generation and if this is the example we are setting up, the very thought of future generation's behaviours itself gives me jitters. I REALLY HATE BEING IN CHENNAI OR EVEN INDIA JUST FOR THIS REASON.

{mosimage}தமிழில் ஒரு பழமொழி உண்டு "தலைவலியும் பல்வலியும் தனக்கு வந்தால் தான் தெரியும்".. ஏன் இதை திடீரென்று சொல்கிறேன்? சில வாரங்களுக்கு முன்பு கன்னட "கோல்டன் ஸ்டார்" கணேஷ் தான் காதலித்த பெண்ணை திடீரென்று திருமணம் செய்துக்கொண்டார். இதிலென்ன விசேஷம் என்கிறீர்களா? அந்த பெண் ஒரு பிரபலமான கட்டுமான தொழிலதிபருடன் குழந்தை பெற்று விவாகரத்தானவர். இந்த திருமணம் நல்ல விஷயம் என்ற போதும், இவ்வளவு பிரபலமான நடிகருக்கு, அதுவும் நிறைய பெண் விசிறிகள் கொண்டவருக்கு திருமணம் ஆகாத பெண்ணே கிடைக்கவில்லையா என்று முதலில் தோன்றியது வருத்தமான தாழ்ந்த அபிப்பிராயம். விவாகரத்தானவர்கள் மீண்டும் திருமணம் செய்தால் அதுபோன்றவர்களை மட்டுமே கல்யாணம் செய்துக்கொள்ள வேண்டும் என்ற குறுகிய சமூக சிந்தனையை நானும் என்னையறியாமல் வாங்கியிருக்கிறேன் என்று சிரிப்பு வருகிறது. இதென்ன திடீர் ஞானோதயம் என்று நினைக்கிறீர்களா?

Recently my anni sent the photos of my nieces Priyanka and Krithika (Keethu) participating in the childrens' orchestra. It had been sometime I had seen them in person. Time is flying like anything.... My wishes and prayers will always be there for them. I am happy and bit jealous that they are working with some legends I like to have even just a glimpse of them like S. Janaki amma. Some more photos of them are inside the article. Take a look!!!

We all know the film lyrics are for an imaginary situation, yet it manages to tug our heart strings once in a while. Some lyrics become too personal for us that we start feeling as if they are written for us. Some lyrics make us laugh, fill the heart with happiness and even make us cry. Todays blog is about one such instance. Last week I was on some deep thinking & a slight depression when this song was playing on. Suddenly I the lyrics caught my fancy and I felt an mosit eye. The song in the question is "Tu meri zindagi hai" from the film Aashiqui (1989). Infact I am a sucker for film lyrics especially that have an underlying current of pathos. I have been hearing this song from Aashiqui since my 8th standard and this is the first time I was moved to tears. The lines that made me cry is:-