நமக்கு ரொம்ப பிடித்தவர்களை நாம் விட்டு போகும்போது கூட அவ்வளவு வருத்தம் தோன்றாது ஆனால் அவர்கள் நம்மை விட்டுப்போகும்போது ஏற்படுத்தும் வலி இருக்கிறதே..... என்னடா இவனோடு ரோதனையாக போய்விட்டது? இப்படி அடிக்கடி ரம்பம் போடுகிறானே என்று நீங்கள் பல்லை அரைக்கும் முன்பு சொல்லிவிடுகிறேன். கடந்த வாரம் என் மாமனார் வந்து சில நாட்களுக்கு என் மனைவியையும் குழந்தையும் தன்னோடு அழைத்துச் சென்றார். என் மனைவியோடு எங்கள் குழந்தை புட்டுவும் போகும்போது செம ஃபீலிங்க்ஸ்... ஒரு வாரம் பல்லைக் கடித்துக்கொண்டு ஓட்டிவிட்டு அவர்களை அழைத்துவர வெள்ளிக்கிழமை இரவே சேலம் கிளம்பிவிட்டேன். புட்டு சிங்கை பார்த்தவுடன் கிளம்பிய உற்சாகம் இருக்கிறதே.. அது தந்தைகளுக்கு மட்டுமே புரியும் பேரின்பம். மழலை செல்வம் தந்த கடவுளுக்கும், நலமாக பெற்றெடுத்து கொடுத்த என் மனைவிக்கும் நன்றி சொல்ல தோன்றியது. நன்றி! நன்றி! நன்றி!

சில வாரங்களுக்கு முன்பு என் முன்னாள் சகஊழியர் அனீஸ் தான் துபாய்க்கு இரண்டாவது implementation-க்கு செல்வதாக கிளம்புவதற்கு முதல் நாள் அழைத்து சொன்னார். அவருக்கு எனது மனமார்ந்த வாழ்த்துக்களை சொன்னேன். சமீபத்தில் என் அலுவலகத்தில் சக ஊழியர்களிடம் பேச்சுவாக்கில் என் முன்னாள் கம்பெனியில் இரண்டாவது implementation project கிடைத்து வேலையை துவங்கிவிட்டார்கள் என்று சொன்னேன். அதற்கு ஒரு ஊழியர் “என்னங்க... இன்னும் கொஞ்ச நாள் அந்த நிறுவனத்திலேயே இருந்திருந்தீர்கள் என்றால் இரண்டாவது implementation experience-ம் கிடைத்திருக்குமே. கோட்டை விட்டுட்டீங்களே!” என்று ஆதங்கப்பட்டார். என்னை விட அவர் அதிகமாக ஆதங்கப்பட்டது எனக்கு கொஞ்சம் ஆச்சரியமாகவே இருந்தது. எனக்கு அது அவ்வளவு பெரிய இழப்பாக தோன்றவில்லை. இதன் விளைவு தான் இந்த “ஒருவேளை..” பதிவு, மேலும் இன்னொரு ”ஒருவேளை” அனுபவத்தையும் சேர்த்து.

This weekend was a bitter sweet one as I went all the way to Chennai on 23rd just to bid good bye to Vijay who was leaving to Melbourne on the next day and came back that same night as our house warming ceremony was planned for 25th. Now you understood why I meant this weekend as bitter sweet. Call it co-incidence or irony, I left Chennai by the time Vijay had reached Chennai. So whenever possible we met each other on weekends. Last weekend I went to Chennai to attend his father's 'Bheemaratha Shanthi' but couldn't make it to the venue due to fever with the fear of transmitting it to others in a get together like that. Coming to sweeter part of the weekend, after a long time we had our cousins, nieces and nephews assembled at our Bangalore residence for the house warming function on Sunday. Expectedly the function went on very well with loads of fun, noise, laughter and finally we had settled down in Bangalore. It is still to sink in me that I had finally become a resident of Bangalore. I would love share both the bitter & sweet memories with you all through this post.

It was quite surprisingly shocking to catch up Vijay outside my office today. Vijay is on vacation to Chennai and we were supposed to meet for the first time tommorrow. But Vijay wanted to drop in to my office surprisingly and I caught him surprisingly on the road outside our office. It was a sheer co-incidence that I came down for tea while he was approaching our office. Initially I was wondering that I had seen this guy somewhere and then it rang the bell that it is Vijay. Ah... For how long I had been waiting for this day and what are all the things we had planned for our first meeting? Our meeting went on fine and I was really surprised when his family (wife Meera and daughter Samyuktha) recognised me immediately. It was a very nice feeling meeting them because not many people whom I had met online had taken me to their home. In that way I feel my wait for meeting Vijay is worthwhile. I am unable to get closer to his kid Adarsh because of the language problem (they speak Kannada and I am a Kannada illiterate). It is quite ironical that by the time he had landed in Chennai I am moving to Bangalore so we couldn't meet often. Anyway it the quality of the time we spend togther that matters rather than the quantity. I always used to say that Vijay is a darling and from the interaction I had with him & family, I have enough reasons to believe that he'll be one always for me.