மணிரத்னத்தின் படங்கள் வெறும் படங்கள் அல்ல.... அவை ஒரு event by itself. ராவணன் படத்துக்கு எதிர்பார்ப்புகள் வேகமாக எகிறிக்கொண்டிருந்த சமயத்தில் அவரை வெறுக்கும் ரசிகர்கள் கூட “கிழிப்பத”ற்க்கேனும் படத்தை பார்க்கத் துடித்துக்கொண்டிருந்தார்கள். இந்நிலையில் வெளியான ராவண் / ராவணன் படத்துக்கு முதல் விமர்சனமான "SRK payroll”ராஜா சென் முதல் நடுநிலையான தரண் ஆதர்ஷ் வரை எல்லாருமே சொல்லி வைத்தது போல கிழித்தெடுக்க எனக்கு கொஞ்சம் ஆர்வக்குறைவு ஏற்பட்டது உண்மையே. ஆனால் இந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை மிக மிக யதேச்சையாக என் அண்ணா குடும்பத்தினரோடு சேலம் கீதாலயாவில் பார்த்தபோது படம் “அசாதாரணமான எதிர்பார்ப்பை பூர்த்தி செய்ய தவறிவிட்டதே தவிர அத்தனை மோசமான படம் அல்ல” என்று தோன்றியது. அழகான தருணங்கள், மிக திறமையான Technicians, பழமையை உடைக்க வாய்ப்பளிக்கும் அற்புதமான கதைக்களம் என எல்லாம் இருந்து மணிரத்னம் அசாதாரணமாக கோட்டை விட்டிருப்பது தான் பரிதாபம். இது என்னை ஏன் “ராவணன்” ஈர்த்தது / வெறுப்படித்தது என சொல்லும் பதிவு.
Page 1
கேரளாவின் மூலாமட்டம் காடுகளின் குளிர்ச்சியையும், சாலக்குடியின் அதிரம்பள்ளி நீர்வீழ்ச்சியின் சாரலையும் கொஞ்ச நேரத்திலேயே தியேட்டரின் ஏ.சி குளிர்ச்சியில் உணர ஆரம்பித்துவிடுகிறோம். கிட்டத்தட்ட நாமே அந்த வனங்களின் இலைகளையும், பனியையும் தொட்டுக்கொண்டு இருப்பது போன்ற உணர்வு. மணிகண்டனின் கேமிராவின் சக்தி அது. மற்றொரு ஒளிப்பதிவாளரான சந்தோஷ் சிவன் பிற்பகுதியில் வந்திருந்தாலும் இருவரின் ஒளிப்பதிவிலும் எந்த ஒரு வித்தியாசமும் இல்லாமல் இருப்பது சிறப்பு. ராகினியை கடத்தும் போது ஒரு கழுகு வந்து அவர் முன்னால் அமரும்போது கேமிராவும் கழுகோடு பறந்து வந்து சரியாக கழுகின் விறிந்த இறக்கைகளிடையே மிரட்சியான ராகினியின் கண்களை இருத்தியபடி நிற்கும். இதுபோன்ற சிறு சிறு ஷாட்களிலும் ஓவியங்களை தீட்டியபடி படம் முழுக்க ஒரு visual fest-ஆகவே அளித்திருக்கின்றனர் இதன் தொழில்நுட்பக்குழு. அதே சமயம் அதுவே இந்த படத்துக்கு ஒரு பலவீனமாக அமைந்துவிட்டது என்பது எனது அபிப்பிராயம். பார்வையாளர்கள் காட்சியின் அழகில் பிரமித்து இருப்பதால் பல இடங்களில் மிக subtle-ஆக சொல்லப்பட்ட / கதாபாத்திரங்களின் முகபாவங்களை கவனிக்க மறந்துவிடுகின்றனர்.

இது விக்ரமின் மிகச்சிறந்த கதாபாத்திரம் இல்லையென்றாலும் மனிதர் அழகாக score செய்கிறார். அந்த முகத்தில் எத்தனை உணர்ச்சிகளும் சேர்ந்து கலவையாக தாண்டவமாடுவது அழகு. கொல்வதற்காக கொண்டுவரப்பட்ட ராகினி மீது ஏற்படும் காதலையும், வெண்ணிலாவின் மரணத்தை நினைத்து உருகுவதாகட்டும், இந்த இரண்டு உணர்ச்சிகளும் போட்டு குழப்பி அவ்வப்போது வெறித்தனமாக வெளியேற்றிக்கொள்வதாகட்டும், அந்த கண்கள் பேசாமலேயே ஆயிரம் வார்த்தைகளை பேசுவது class.
படம் முழுக்க வீரைய்யனும், ராகினியுமே வந்துக்கொண்டிருப்பது கொஞ்சம் அலுப்பாக இருந்ததனாலோ என்னவோ வெண்ணிலாவாக பிரியாமணி கொஞ்ச நேரமே வந்தாலும் படம் பார்ப்பவர்களின் மனதையும் பரிதாபத்தையும் அள்ளிக்கொள்கிறார். நல்ல நடிகருக்கு தம்மை நிரூபித்துக்கொள்ள footage நீளம் அவசியமில்லை என்பதற்கு உதாரணம் இந்த வெண்ணிலா கதாபாத்திரம். Hats off to Priyamani. எனினும் இவர் போன்ற திறமையான நடிகர்களை (உ.தாரனம் - “குரு”வில் வித்யா பாலன், “இருவர்”இல் ரேவதி என பலர் )மணிரத்னம் சிறிய கதாபாத்திரங்கள் கொடுத்து வீணடிப்பது எரிச்சலாக உள்ளது. அது போல பிரபுவுக்கு பெரிய வேலை இல்லையென்றாலும் அந்த மை பூசிய கண்களோடு கொஞ்சம் போல நமது முகத்தில் புன்னகையை கொண்டு வருகிறார்.
ராகினியின் கல்யாண வாழ்க்கையை பற்றி அதிகம் விவாதிக்காமல் விட்டிருப்பது வீரைய்யன், ராகினியிடையே பூக்கும் காதலை நம்மால் வெறுக்கவோ, ஆட்சேபிக்கவோ செய்யாமல் இருக்க வழிசெய்கிறது. தேவ் நல்ல கணவனா இல்லை கடமை உணர்ச்சி மிக்க காவல்காரனா என்பதை அப்பட்டமாக சொல்லாமல் மெதுவாக establish செய்திருப்பது நல்ல யுக்தி. தன் மனைவியை விடுவிக்க சமரசம் பேச வரும் சக்கரையை, பிணைக்கைதியாக உள்ள ராகினிக்கு ஏற்படக்கூடிய பின்விளைவுகளை, பற்றி யோசிக்காமல் “போட்டுத்தள்ளு”வதிலும் சரி, கடைசியில் தந்திரமாக ராகினியை தூண்டிவிட்டு வீராவின் இருப்பிடத்தை அடைவதாகட்டும், தேவுக்கு ராகினியின் மீதான காதலை விட வீராவை பழிவாங்குவதில் உள்ள வெறி மட்டுமே முன்னிற்கிறது.
மும்பை அருகில் உள்ள மால்சேஜ் மலைப்பகுதிகளில் படமாக்கப்பட்ட அந்த கிளைமேக்ஸ் பாலம் சண்டை.. சமீபத்திய இந்திய சினிமா இதுவரை காணாத பிரம்மாண்டம். பாலத்தை உருவாக்கிய சமீர் சந்தாவையும், சண்டை பயிற்சி கொடுத்த ஷாம் கௌஷலையும், படமாக்கிய சந்தோஷ் சிவனையும் எவ்வளவு பாராட்டினாலும் தகும்.
திரையில் வரும் “காட்டுச்சிறுக்கி” பாடல் சி.டி-யில் உள்ள பதிப்பிலிருந்து மாறுபட்டிருக்கிறது. சொல்லப்போனால் எனக்கு திரையில் வந்த பதிப்பு தான் பிடித்திருந்தது. பாடல் காட்சிகள் எல்லாம் படத்தில் 1-2 நிமிடங்கள் தான் வருகிறது. நறுக்கென்று முடித்திருப்பது நல்லது.
Page 2
அடுத்த பலவீனம் - ஐஸ்வர்யா ராய் பச்சன். ஒரு கனமான author backed role-ல் தனக்கு கிடைத்த வாய்ப்பை தவறவிடாமல் நடித்திருக்கிறார் என்ற போதும் ஏதோ ஒருவித Plastic-த்தனம் தான் முன்னிற்கிறது. அதீத அழகே ஐஸ்ஸின் பலவீனம். என்ன தான் கஷ்டப்பட்டு நடித்தாலும் முகபாவங்களையும் மீறி அந்த அழகு தூக்கலாக நிற்பதால் அவரை சாதாரண பெண்ணாக ஏற்றுக்கொள்வது மிகவும் கஷ்டம் தான். ராகினியாக ஒரு இயல்பான அழகு உறுத்தாத நடிகையை (ஏன்.. பிரியாமணியையே கூட) போட்டிருக்கலாம். மேலும் கதாநாயகி ஐஸ் என்ற உடன் தெற்கத்திய ஒளிப்பதிவாளர்கள் awe struck ஆகி மிக அழகாக காட்டிவிடுவதும் இன்னொரு காரணம். அதனால் ஐஸ் இந்த படத்துக்கு பலம் என்பதைவிட பலவீனமாகவே கருதப்படுகிறார்.
என்ன தான் இந்த படம் “ராமாயண”த்தை adapt செய்ததாகவே இருக்கட்டும், அதற்காக ராமாயணத்தில் வரும் எல்லா கதாபாத்திரங்களையும், காட்சிகளையும் அப்பட்டமாக நவீனப்படுத்தியிருப்பது மணிரத்னத்துக்கு கற்பனை வறட்சியோ என்று எரிச்சலூட்டுகிறது. அதனால் தானோ என்னவோ முதலில் “கதை” யாருடையது என்று போடாமல் விட்டிருப்பது நல்லது.

இந்த படம் குறித்த, படத்துக்கு துளியும் சம்பந்தமில்லாத, பல நெகட்டிவான விமர்சனங்களை படித்தேன். Nativity இல்லை, காட்டுவாசிகளை பற்றி தரக்குறைவாக சித்தரித்திருந்தார் என்று ஒரு குறை இருந்தது. மணிரத்னத்தின் ”Dil Se..”விலும் இது போன்ற விமர்சனம் வந்தது (மணீஷா கொய்ராலா எந்த தீவிரவாத இயக்கத்தை சேர்ந்தவர் என்று சொல்லப்படவில்லை). ”Dil Se.." & ”ராவணன்” இரண்டும் Documentry அல்ல. அதன் கதாபாத்திரங்களோடு நாம் பயணிக்க நேர்ந்தால் நமக்கு அவர்களுடைய வலியும் இன்பமும் புரியும். ”Dil Se..” ஒரு மனித வெடிகுண்டான மேகனாவின் வாழ்க்கையின் கடைசி தருணங்களில் காதல் வரும்போது ஏற்படும் கடமைக்கும், காதலுக்குமான உணர்ச்சிப்போராட்டம். ராவணனும் கிட்டத்தட்ட அதே நிலைமை தான். நா னும் 'Dil Se..."யை முதல் நாள் பார்த்துவிட்டு ”தீவிரவாதத்தை வைத்து சம்பாதிக்க மணிரத்னம் செய்த குப்பை” என்று படுகேவலமாக பேசினேன். ஆனால் அது "மனித வெடிகுண்டு” பெண்ணின் காதல் போராட்டம் என்றும், தீவிரவாதம் வெறும் பின்புலமே என்று உணர்ந்தபோது "Dil Se..."வை புதிய கண்ணோட்டத்தில் பார்த்து, மணீஷாவின் நுண்ணிய உணர்ச்சி வெளிப்பாடுகளில் பிரமித்துப்போனேன். அதனால் தான் என்னுடைய DVD Library-ல் “Dil Se.."வும் உள்ளது.
பழிவாங்க கடத்தி வந்தவனுக்கு எப்படி காதல் வரும்? அவளால் தன் தம்பி, இனத்து மக்கள் எல்லாம் இறந்த போதும் காதல் பித்து பிடித்தவன் என்ன கதாநாயகன்? என்றெல்லாம் படித்திருக்கிறேன். மனிதர்கள் எல்லாம் கறுப்பு வெள்ளையாக தான் இருக்கவேண்டும் என்பது கட்டாயம் அல்ல. All is fair in love. இது என்னுடைய சொந்த அனுபவம். நமக்கு ஒருத்தரை பிடித்துப்போக காரணம் தேவையில்லை. அப்படி unconditional-ஆக பிடித்துவிட்டால் rationalise / logical reasoning பண்ண தெரியாது. அதனால் “ராவணன்” வீராவும், “Dil Se.." அமன் வர்மாவும், மேகனாவும் எனக்கு சிறந்த காதலர்களாக தெரிகிறார்கள். ஒரு முறை நடிகர் கமல்ஹாசனின் பேட்டியில் “ராமனை விட சீதையை ஆழமாக காதலித்தது ராவணன் தான், அதனால் அவனுடைய காதலை மிகவும் மதிக்கிறேன்” என்று சொல்லியிருந்தார். 100% உண்மை.
“ராவணன்” தோல்வியடைந்ததும் எனது Twitter-ல் “இது மணிரத்னத்தின் அடுத்த ‘திருடா திருடா’வா அல்லது “Dil se.." வா என்று கேட்டிருந்தேன். இரண்டுமே படுதோல்விப் படங்கள் என்றபோதும் படு காரசாரமாக விமர்சிக்கப்பட்ட "Dil Se.." காலப்போக்கில் ஒரு மரியாதைக்குரிய இடத்தை அடைந்தது. குறைகள் உள்ளபோதும் “ராவணன்” கூட அந்த மரியாதையை பெறும் என்று எதிர்பார்க்கிறேன்.
பின்குறிப்பு: நான் மணிரத்னத்தின் மெட்ராஸ் டாக்கீசின் payroll-ல் இல்லை. மணிரத்னத்துக்கு என்னை யாரென்று தெரியாது!!!