வெளிமாநிலத்திலேயோ இல்லை வெளிநாட்டிலேயோ நாம புதுசா, தனியா இருக்கும்போது நம்மோட தாய்மொழியை கேட்பது தனி சுகம். நான் சிட்னியிலே இருந்தபோ என்னோட ரூம் ஒரு மெயின் ரோட்டை ஒட்டி இருந்தது. ஒரு நாள் சோம்பேறித்தனமாக படுத்துகிடந்தபோது வெளியே சிக்னலில் நிறைய கார்கள் நின்றுக்கொண்டிருந்தது. அப்போது ஏதோ ஒரு காரில் இருந்த வந்த பாடல் சத்தம் எனக்கு முன்னமே கேட்டதாக தோன்றியது. கொஞ்சம் நேரம் போக போக அந்த இசை பிடிபட தொடங்கியது. அது காதல் கோட்டை படத்தில் வந்த  "ஆணழகா.." பாடல். ஆர்வத்தோடு எழுந்து ஜன்னல் வழியாக எட்டிப்பார்த்தேன். ஏதோ ஒரு காரிலிருந்து அந்த பாடல் பயங்கர சத்தமாக ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது.

Whenever there is a riot, it leaves scars, bitter memories for the people directly affected. Even for those who are not directly involved, it creates some uneasiness in the personal / professional lives. I am referring to the riots and protests that happened in relation to the Cauvery river and Mullai Periyar river issues that had been going on between the states of Tamilnadu, Kerala and Karnataka for long time.

As usual an another conversation with my sister resulted in this new blog. Since we live in different parts of the worl, we don't catch up for long chats over the phone often. But when we both are in a mood to speak, the conversation lasts no less than 30 minutes, which is longer by my standards. When we were speaking last, we were talking about her school friends who discovered her after so many years in the Facebook. The conversation veered to the topic of staying in hometown for good.

Today a conversation with my sister opened up to an interesting topic on making decisions. I always feel that I hadn't been living my life ever instead I am letting my life strings being pulled by my parents' whims and now the future of my kid is influencing my lifestyle. My parents had been able to live their life on their own terms whether the decisions were right or wrong but lived "their life". But I always felt that I am living others' life, not mine. This is the background of this conversation today.

This is a blog inspired by a question I came across in Quora a couple of days ago. The answers are my sincere ideas and it can bear resemblence with others' answers but I didn't copy from any of them.

Being a hardcore introvert, I understand the importance of having right friends because they can change the life course of an individual. Even though the world looks down the introverts and advocates extroverts, being an introvert has some real advantages. One of them is that the people who reach to you is serious about you and the relationship cannot be frivolous. I had a just handful of friends throughout my life and everyone is a friend to remember for valid reasons and I acknowledge their valuable presence in my life on this Friendship day.

ராமாயணத்தில் ராம ராவண யுத்தம் ஆரம்பிக்கிறது. மகன் இந்திரஜித் இறந்துவிட, ராவணன் ராமனுடன் நேருக்குநேர் யுத்தத்திற்கு போக அன்று ராமன் ராவணனின் மகுடத்தை வீழ்த்தி, அவன் வில்லை உடைத்து, ரதத்தை உடைத்து தரையில் நிராயுதபாணியாக நிறுத்துகிறார். "நீ மிகவும் களைத்திருக்கிறாய். இன்று போய் நாளை வா" என்று ராமன் கூற, ராவணன் அவமானத்தால் கூணிக்குறுகி நிற்கிறான். அப்போது கம்பர் எழுதுகிறார் - "கடன் பட்டார் நெஞ்சம் போல கலங்கினான் இலங்கை வேந்தன்". கடன் பட்டவர் படும் கலக்கம் என்பது உடமைகளை, உற்றார் உறவினர்களை எல்லாம் இழந்து நிற்கும் தனிமையை போன்றது. அது மூவுலகையும் ஆளும் மன்னாதி மன்னர்களும் படும் கலக்கம் போன்றதை சாமானியர்களும் அனுபவிக்கும் கொடுமையை விளக்க இந்த உவமையை விட ஆழமானது வேறு எதுவும் இல்லை.

24 - படத்தில் வருவது போல நமக்கு காலத்தில் பின்னோக்கி செல்லும் கடிகாரம் கிடைத்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும். ஒவ்வொருவரும் நம் வாழ்வில் செய்த தவறுகளை சரிசெய்துவிட்டு நல்லபடியாக வாழலாம். எனக்கு அப்படி ஒரு கடிகாரம் கிடைத்தால் எந்த காலத்துக்கு போவேன்? எனது 10ம் வகுப்பு முடிந்த தருணத்துக்கு போவேன். நான் செய்த மிகப்பெரிய தவறு 11-ம் வகுப்பிற்கு வேறு பள்ளிக்கு சென்றது தான். பத்தாம் வகுப்பில் நான் பள்ளியின் முதல் மாணவனாக வந்திருந்தேன். ஒருவேளை அதே பள்ளியில் படித்திருந்தால் என் மீது வைக்கப்பட்டுள்ள பொறுப்பை உணர்ந்து நன்றாக படித்திருப்பேனோ என்னவோ? ஆனால் புதிய பள்ளியில் நான் போனபோது தனியாக இருப்பது போல உணர்ந்தேன். சரியான நண்பர்களை தேர்ந்தெடுக்க முடியாமல் கிடைத்த நண்பர்களுடன் என் வாழ்க்கையின் அந்த முக்கிய வருடங்களை கழித்தேன். எனது பொறுப்பின்மையுடன் கூடா நட்பும் சேர்ந்து எனது வாழ்க்கையை புரட்டிப்போட்டது.

நமது வாழ்க்கையில் எவ்வளவோ மனிதர்கள் வருவார்கள் போவார்கள் ஆனால் அவர்கள் நம் வாழ்க்கையில் ஏதோ ஒரு வகையில் தனது முத்திரையை பதித்துவிட்டு போயிருப்பார்கள். பின்னோக்கி திரும்பி பார்க்கும்போது "ஒருவேளை இவர்கள் இல்லையென்றால்.." என்று யோசிக்கும் அளவுக்கு இருக்கும். இது போன்ற மனிதர்களை பற்றி ஏற்கனவே ஒரு பதிவு - எங்கிருந்தோ வந்தான் - போட்டிருக்கிறேன். இந்த பதிவும் அதன் தொடர்ச்சி என்று எடுத்துக்கொள்ளலாம்.

நமக்கு எங்கேயும் எப்போதும் ஞானம் /பதில்கள் கிடைக்கலாம் ஆகையால் நமது சூழ்நிலையில் இருப்பது அவசியம். பல முறை நாம் உடலளவில் ஒரு இடத்தில் இருப்போம் ஆனால் நம் மனதளவில் வேறு எங்கோ சுற்றிக்கொண்டிருப்போம். நாம் எங்கே பறந்துக்கொண்டிருந்தாலும் நம்மை பிடித்து தரைக்கு இழுத்து grounded-ஆக வைக்க ஒரு mechanism அவசியம்.  எனக்கு ஒரு கட்டத்தில் வாழ்க்கையில் பயங்கர விரக்தி அடைந்த நிலையில் இருந்தபோது நடந்த ஒரு பயணம் என்னை மீண்டும் புதுப்பிக்க வைத்தது.