I love travelling... infact I wish that I have my feet at every inch of land in the world. That is one reason when I get lost while travelling, I don't feel bad. Instead I feel that "had not this happened, I wouldn't have come to this street, village or road". Very few people understand that craziness. I am a happy traveller but I am most happy when I travel alone.

My niece Dhanya had recently acted in a short film of Girish Sreenivas (http://girishsj.wordpress.com), my brother-in-law Bala's friend. This 6 minute short film is about the importance of speaking one's mother tongue properly. I could see that all the culture conscious art works - Short films, stories are coming from the NRI diaspora only. We, back in India, are busy in aping the west, giving justifications to all the misbehaviours in the name of "modernisation", but I personally had seen the NRIs taking their language, art forms (dance, music and drawings) seriously.

36 வயதினிலே படத்தில் வந்த - நாலு கழுதை வயசானா எல்லாமே போச்சா.. நாப்பதுக்கு மேலே உன் வாழ்க்கை ஓடாத வாட்சா? "என்ற பாடல் எனக்குள் எப்போதும் ஓடிக்கொண்டிருக்கும். சமீபத்தில் ஒரு உளவியல் பதிவை படித்தபோது மிகவும் சுவாரசியமாக இருந்ததால் அதை குறித்து மேலும் பல பதிவுகளை தேடினேன். அதில் உங்கள் நடவடிக்கைகளில் கீழ்கண்டவை இருக்கிறதா என்று ஒரு 35 நடவடிக்கைகளை சொல்லியிருந்தார்கள். அவற்றில் சில எனக்கு பொருந்தியிருந்தது. வாழ்த்துக்கள்! நான் தற்போது நடுத்தர வயது குழப்பத்தில் (midlife crisis)இருக்கிறேன்.

Things are completely or diamterically opposite for me here in Melbourne especially in the job front. In India I used to get tonnes of calls from the recruiters and I used to have a tough time in refusing them, whereas here I am running after the recruiters and they are not even giving an audience. Similarly I was often complimented for my resume back in India and the general comment I used to receive was "Your CV gives the story / image of you". Here I am not getting any interview calls, which makes me wonder whether the problem is with my CV or I am being subjected to some kinda racism.

One of the nice things that happen during going for walking with Paranthaman in the Mentone beach is the conversation between us. Thankfully we both share similar thinking in many things that make the conversing breezier. We both long for the simplicity in the life and how the simple life back in our school days had lot of goodness inherited but implicit, not much people realised its inner strengths. Last time we had this conversation which was triggered by one of the "Neeya Naana's topic on alcoholism. It seems that one of the reason cited for people indulging in alcoholism is the lack of avenues for a healthy time pass.

என்ன தான் மெல்போர்ன் வாழ்க்கை நவீன (சொகுசு அல்ல) வாழ்க்கை என்று சொல்லிக்கொண்டாலும் நான் கோவையில் வாழ்ந்த அந்த குறுகிய நாட்களில் கிடைத்த நிம்மதியும், சந்தோஷமும் என்னை வாட்டிக்கொண்டு தான் இருக்கிறது. நாய் வாலை நிமிர்த்தமுடியாது. அதுபோல எங்கே போனாலும் என்னால் கோவையை மறக்கமுடியாது.,

Today when I was travelling from Ashok Nagar to Ascendas IT Park, Taramani, I happened to see the DMK flags all over the path, speakers blurring songs praising M. Karunanidhi, the former CM of Tamilnadu. I learnt that it was his 89th Birthday and thats the reason for all these hullaboo. I was really surprised to see his 'followers' literally worshipping this octagenarian. Ideally speaking, this man must be grateful to all these people who still follow him. What do I mean by 'still'?

I must have born as nomad.... but atleast by heart I am nomad and have this lust to see the world as much as possible before I rest forever. May be because of this (wander)lust I get restless after staying in a place for more than two years and my heart starts longing for a new place. Will I be able to rest my hat in a place for long? This is the question that arises When I look back the places I were in ever since I was born. Some places had impressed me while some places made me look out soon for reasons more than one. So this blog is all about the places that were close to my heart or that made me puke...

பிரசவ வேதனை பெண்களுக்கு மட்டும் தானா? வேலைக்கும் வீட்டுக்கும் balance செய்துக்கொள்ள முடியாத ஆண்களுக்கும் கூட தான். இப்படி தவிக்கும் ஆண்கள் கூட்டத்தில் என்னோடு பலரும் இருப்பார்கள். ஒவ்வொரு implementation project முடியும்போது இதற்கு 'support project'-ஏ பரவாயில்லை, தினமும் வந்தோமா, நமது bucket-ல் இருக்கும் issues-களை ஒழித்தோமா, போனோமா என்று இருக்கலாம். இப்படி வீட்டை விட்டு, குழந்தையை விட்டுவிட்டு எதற்காக இப்படி நாய்ப்பிழைப்பு? என்ன தான் செய்தாலும் கடைசி வரை client சந்தோஷமாக வழியனுப்ப போவதில்லை, இப்படி குடும்பத்தை விட்டுவிட்டு வந்து தனியாக இருந்து கஷ்டப்படுவது அவசியமா என்று தோன்றும். பின்பு 'support project'-க்கு போனதும் கொஞ்ச நாளில் எல்லாம் 'அந்த pressure, வலி எல்லாம் இருந்தாலும், Go-Live போகும் அன்று கிடைக்கும் சந்தோஷமே அலாதி தான்' என்று தோன்றும். இப்படி அல்லாடி அல்லாடியே காலம் முடிந்துவிடும் போல. இந்த Project முடியப்போகிறது. அதனால் அடுத்த project-ல் choice இருக்கும் பட்சத்தில் எதை தேர்ந்தெடுப்பது என்று கொஞ்சம் குழப்பமாகவே உள்ளது. கடவுளே! எனக்கு எது நல்லதோ அதை மட்டும் choice இல்லாமல் கொடு. தேர்ந்தெடுக்கும் குழப்பத்திலிருந்து விடுபடலாமே.