இயக்குநர்களின்  வயதை அவர்களின் சமீபத்திய படத்தை வைத்து அறிந்துக்கொள்ளலாமா? எனக்கு பிடித்த மலையாள இயக்குநர் சத்யன் அந்திக்காடு அவர்களின் பழைய படங்களை சமீபத்தில் பார்த்ததும் எனக்கு அப்படி தான் தோன்றியது. விமர்சகர்கள் அவருடைய சமீபத்திய படங்களான ‘விநோதயாத்ரா, இன்னத்தே சிந்தா விஷயம், கத தொடருன்னு’ ஆகியவற்றை கிழித்த போது எனக்கு ‘ஏன்  இப்படி சொல்கிறார்கள்? நல்ல குடும்ப படங்களாக தானே உள்ளது’ என்று தோன்றியது. ஆனால் சத்யனின் பழைய படமான ‘அர்த்தம்’ இன்று பார்த்தபோது அவர்களின் விமர்சனத்தின் அர்த்தம் புரிந்தது. மேலும் அவரது பழைய படங்களான ‘பிங்காமி, வரவேற்பு மற்றும் நாடோடி காற்று ஆகியவற்றின் நினைவு வந்தபோது அந்த படங்களில் அவரது இளமையின் துடிப்பும், சமூக அக்கறையும் ஆனால் கடந்த சில வருடங்களாக அவரது படங்களில் தலைதூக்கியிருக்கும் குடும்பம் சார்ந்த அக்கறையும் அவரது வயதை உணர்த்துகிறது. சரி... இப்போது ‘அர்த்த’த்துக்கு வருகிறேன்.

Hai Guys, It had been a long time I had blogged. The London trip turns lonely and hectic than anticipated. In the weekends I go on sight seeing like a maniac and on the workdays returning to the hotel room by late. Still only way I keep entertained is by watching the stack of movies from my HDD. It was more like a linked process that one movie kindled the intrest on another for some remotely connected reasons. That's what made this movie watching a nice experience. After the count crossed five, I decided to make it as 'ten' a round figure. These are the short (4-5 lines) review of mine for these movies. For few movies, it can go still more longer.. but they deserve it. Leave your reviews in the comments.

I always keep looking forward for Kamal's movies because my first brushing with the malayalam movies happened with his Azhagiya Ravanan & Niram only. Oflate Kamal seems to be on off track with his worst - "Goal" and "Minnaminnikoottam", but for me he is still young at heart. His last movie "Aagathan" in which he teams up with his erstwhile assistant Dileep after a long time. "Aagathan" meaning "the one who came.." is quite an apt title. The movie goes beyond the mushy romance or tear jerker and the viewers can find it for themselves.

ரொம்ப நாட்களுக்கு மட்டை போட்டுவிட்டு கடைசியாக ”அங்காடி தெரு”வை பார்த்தபோது மனசு கல்லாக பாரமானதை தவிர்க்கமுடியவில்லை. படம் முழுவதும் ரத்தமும் சதையுமாக யதார்த்தமான மனிதர்கள். “களவானி” ஒரு இன்ப அதிர்ச்சி - வரிவிலக்கு பெறுவதற்காக தமிழில் பெயர் வைத்துவிட்டு புதுமுகங்களை வைத்து எடுக்கப்படும் பலான படமோ என்ற சந்தேகத்தில் நான் ஒரு பொருட்டாகவே கருதாத படத்தை, இணையதளத்தில் (கதையை படிக்காமல்) நல்ல விமர்சனங்களை படித்தபிறகு பார்த்தபோது ஒரு இனிய அதிர்ச்சி. அனுஷ்கா விபச்சாரியாக நடிக்கும் “தாகம்” என்று போஸ்டர் அடித்து தியேட்டரில் தெலுங்கிலேயே ஓடும் “வேதம்” அந்த ஒரு கேவலமான “இழுப்பு”க்கு தகுதியில்லாத அருமையான கலைப்படைப்பு. பட்ட காலிலேயே படும் என்பதற்கு உதாரணமாக “சொம்பு”, “சின்ன தளபதி” ஆகியோரின் நடிப்பில் தமிழில் உருவாகிக்கொண்டிருக்கிறதாம் இந்த “வேதம்”. இனி இவை குறித்த என்னுடைய குறுங்கருத்துக்கள்.

After watching the Lal Jose's last few movies I had actually started looking forward for his movies - just like the way with Sathyan Anthikkad & Kamal's. So his "Neelathamara" was obviously present in my wishlist and the curiousity grew up when I learnt it was actually a remake of old MT Vasudevan Nair's script or the same name, released in 1974, launching the illustrious career of Ambika. But I got a chance to see it last weekend only and the expectations were half fulfilled, why it was so I'll discuss at the later part of this post. Lal Jose's movie was visually stunning, and the scenes moved almost with a lyrical quality but the question was whether the story that worked in 1974 would have been contemporary after 34 years.

மணிரத்னத்தின் படங்கள் வெறும் படங்கள் அல்ல.... அவை ஒரு event by itself. ராவணன் படத்துக்கு எதிர்பார்ப்புகள் வேகமாக எகிறிக்கொண்டிருந்த சமயத்தில் அவரை வெறுக்கும் ரசிகர்கள் கூட “கிழிப்பத”ற்க்கேனும் படத்தை பார்க்கத் துடித்துக்கொண்டிருந்தார்கள். இந்நிலையில் வெளியான ராவண் / ராவணன் படத்துக்கு முதல் விமர்சனமான "SRK payroll”ராஜா சென் முதல் நடுநிலையான தரண் ஆதர்ஷ் வரை எல்லாருமே சொல்லி வைத்தது போல கிழித்தெடுக்க எனக்கு கொஞ்சம் ஆர்வக்குறைவு ஏற்பட்டது உண்மையே. ஆனால் இந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை மிக மிக யதேச்சையாக என் அண்ணா குடும்பத்தினரோடு சேலம் கீதாலயாவில் பார்த்தபோது படம் “அசாதாரணமான எதிர்பார்ப்பை பூர்த்தி செய்ய தவறிவிட்டதே தவிர அத்தனை மோசமான படம் அல்ல” என்று தோன்றியது. அழகான தருணங்கள், மிக திறமையான Technicians, பழமையை உடைக்க வாய்ப்பளிக்கும் அற்புதமான கதைக்களம் என எல்லாம் இருந்து மணிரத்னம் அசாதாரணமாக கோட்டை விட்டிருப்பது தான் பரிதாபம். இது என்னை ஏன் “ராவணன்” ஈர்த்தது / வெறுப்படித்தது என சொல்லும் பதிவு.

Voila.... I saw the Prithviraj's "Vargam" atlast. For some strange reasons unknown to me - I had formed a trilogy of Prithviraj as "Vargam, Vasthavam and Thalappavu". Prithviraj continues to amuse me with his sincerity towards the roles he play on screen. And... after seeing the another movie from my wish list "Paleri Manikyam: Oru Paadhira Kola Padhagathinde Kadha" - an investigative thriller, I have a feeling that Ranjith is becoming the "Messiah of Malayalam Cinema". Then I moved to my another favourite Sibi Malayil's old movie - Mayamayooram, which was a melodramatic tear jerker and finally rounded off the week with Basu Chattaerjee's comedy "Choti Si Baat". A nice way to round off the week was with a Basu Chatterjee / Hrishikesh Mukherjee's movies. Out of jest I searched for other Basu Chatterjee's movies and stumbled upon his "Khatta Meetha". Within few minuted I realised that this was the "original" for Mazhalaipattalam. That sort of put me off and I have to resume it later some day.

பசங்க படத்துக்கு நான் எழுதிய பதிவில் தமிழில் குழந்தைகளை மையப்படுத்தி கடைசியாக வந்த Mainstream தமிழ் படம் “அஞ்சலி” என்று எழுதியிருந்தேன். அதற்கு அனன்யா அக்கா அஞ்சலிக்கு பதிலாக நடிகை லட்சுமி இயக்கிய ”மழலைப்பட்டாளம்” தான் தமிழின் கடைசி குழந்தைகள் படம் என்றும், சந்தர்ப்பம் கிடைத்தால் நான் அதை கட்டாயம் பார்க்கவேண்டும் என்று சொல்லியிருந்தார். நேற்று அதன் DVD-ஐ பார்க்கும் சமயம் கிடைத்தது. கன்னட நடிகர் விஷ்ணுவர்த்தன், சுமித்ரா ஆகியோருடன் ஒரு பெரும் மழலை பட்டாளமே நடித்திருந்த இந்த படம் பயங்கர ஏமாற்றத்தையே தந்தது. படத்தை இயக்கியது பெண் இயக்குநராக இருந்தும் கதாநாயகி “கன்னி”யாக தான் இருக்கவேண்டும் என்ற இலக்கணத்தில் கதை ஆரம்பித்ததுமே புஸ்ஸென்று போய்விட்டது. தன் சகோதரி பிள்ளைகளை தன் பிள்ளையாக வளர்க்கும் சுமித்ராவை, அந்த பிள்ளைகளுக்கே ”அது நம் அம்மா அல்ல” என்று அடையாளம் தெரியவில்லையாம். விஷ்ணுவர்த்தன் மட்டும் 6 பிள்ளை பெற்றவராக இருக்கலாமாம் ஆனால் அவரை கல்யாணம் செய்துக்கொள்ளும் சுமித்ரா மட்டும் கன்னி கழியாதவராக இருக்கவேண்டுமாம். கதாநாயகி அல்லவா? சரி.. பெரியவர்கள் விஷயத்தை விட்டுவிட்டு குழந்தைகள் விஷயத்துக்கு வரலாம் என்று பார்த்தால் எல்லாம் நாடகத்தனமான over acting. விசு அல்லவா இதன் திரைக்கதை ஆசிரியர், பின்னே எப்படி நாடக வாசனையை தவிர்க்கமுடியும்? விஷ்ணுவர்த்தனுக்கு ‘டெல்லி’ கணேஷ் குரல் கொடுத்திருப்பதால், படம் முழுக்க ‘டெல்லி’யே நடித்திருப்பது போன்ற ஒரு தோற்றம். எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல் பார்க்க ஆரம்பித்திருந்தால் 30 நிமிடத்திலேயே படத்தை நிறுத்தியிருப்பேன். (அகிலாவும் இந்த படத்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தபடியால்) கஷ்டப்பட்டு 2:30 மணி நேரத்தை ஓட்டிவிட்டு, படம் முடிந்தவுடன் ”பசங்க” DVD-ஐ போட்டு damage control-இல் இறங்கினேன். சும்மா சொல்லக்கூடாது... பசங்க... பசங்க தான்.