Actually I was very apprehensive about watching 'Kahaani' before its release. I thought that it would be an emotional drama about a pregnant woman coming in search of her missing husband. Also I thought that "Dirty Picture" is a fluke hit of Vidya which got its initial through the titilating factor, so banking on 'Kahaani' is a sureshot flop. I thought that after "Dirty Picture", Vidya Balan had gone over confident that she can sell a movie on her name. I invented a new theory that there could have been a powerful lobby to get National Award for Vidya Balan so that it can give a boost to 'Kahaani' which will find a few takers. But.. but... whenever I had apprehensions about Vidya Balan, she always proved me wrong. I watched 'Kahaani' only for Vidya Balan but the movie had hit me like a thunder bolt.

இன்னைக்கு காலையிலே யதேச்சையா யாருடைய blog-ஐ படிச்சப்போ அதிலே அவங்க அம்மாவை நினைச்சு பயங்கர sentiment-ஆ எழுதி, அதிலே பாப் சாகரிகா பாடிய “மா..” என்ற பாடலின் வீடியோவையும் இணைத்திருந்தார்கள். எனக்கு மிகவும் பிடித்த பாடல் அது. வழக்கமாக சாகரிகா ”டிஸ்கோ தீவானே” போன்ற beat songs-ஆக தான் பாடிக்கொண்டிருந்தார். அவர் வழக்கமாக அவருடைய சகோதரர் ஷானுடன் இணைந்து டூயட்கள் பாடிக்கொண்டிருந்தார். ஆனால் ஒரு jolt வைத்தது போல இன்ப பேரதிர்ச்சியாக ஒரு melody-ஐ பாடியிருந்தார். பயங்கர soulful பாடல் அது. அந்த Blogger-ன் பதிவில் இந்த பாடலை பார்த்ததும் ‘Open in YouTube' வழியாக திறந்தபோது அந்த காலக்கட்டத்தில் வந்த நிறைய பாடல்கள் இருந்தது. அவற்றை பார்த்ததும் எனக்கு காலச்சக்கரம் பின்னோக்கி சுழல ஆரம்பித்தது.

பொதுவாக iconic-ஆக விளங்கும் கனவு கன்னிகளுக்கு அவர்கள் வாழும்போது அவர்களுக்கு உரிய அங்கீகாரம் கிடைப்பதில்லை. மாறாக அவர்கள் இறந்த பிறகே அவர்களை உலகம் உச்சத்தில் தூக்கிவைத்து பாராட்டு மழை பொழியும். ஹாலிவுட்டில் ஒரு ”மர்லின் மன்றோ” என்றால் நம் தென்னிந்தியாவுக்கு ஒரு ”சில்க்” ஸ்மிதா. இருவரும் வாழ்ந்த காலத்தில் பரபரப்புகளுக்கு பஞ்சமில்லாமல் வாழ்ந்து, தனிமையில் இறந்து போனவர்கள். ஏனோ... ஆண்களின் தூக்கத்தை கெடுத்த இவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கையிலும் நிம்மதியாக தூங்கமுடியாமல் தனிமையில் தவித்து கடைசியில் வாழ்வதை விட சாவதே மேல் என்று தங்கள் கதையை முடித்துக்கொண்டார்கள். அவர்களின் கதையை படமாக எடுக்கும்போது அவர்களின் அந்தரங்கங்களை சொல்லவேண்டியதால் அது ஒருவித titilating factor-ஆக மாறிவிடுகிறது. இந்த நடிகைகளின் துயரங்களை காசாக்க (மட்டுமே) முயற்சிக்காமல் வெகு சிலர் தான் அவர்களது வாழ்க்கையை மனதில் பதியும்படி சொல்கிறார்கள். ”சில்க்” ஸ்மிதாவின் வாழ்க்கையை அடிப்படையாக கொண்டு சமீபத்தில் ஹிந்தியில் வந்து பட்டையை கிளப்பிக்கொண்டிருக்கும் “The Dirty Picture" ஒரு வகையில் புதிய முயற்சி என்றே சொல்லவேண்டும்.

"Unfortunately law is not for justice, but merely a mechanism to settle disputes" - when I came across these lines in Michael Christon's "Disclosure", which I am reading now, I found them apt for the movie "No One Killed Jessica". It really takes so much of guts for a film maker to do a film of the subject that the public knew it to details and even for the film goers to watch the incidents that they know already. Rajkumar Gupta had put his best efforts to recreate the decade long emotional travails of Sabrina Lal who goes through the hell to see the murderers of her slain sister behind bars.

ரக்தசரித்ரா - ராம் கோபால் வர்மாவின் படம் என்பதால் மட்டுமல்ல, ஆந்திராவின் பிரபல மந்திரி / ரவுடிகளின் உண்மைக்கதை என்பதாலும் பார்த்தேன். ஆனால் எனக்கு அதில் ஒன்றும் புதிதாக இருப்பது போல தெரியவில்லை. வழக்கமான 'B-Grade' மசாலா படம் போல தான் இருந்தது. நிஜ வாழ்க்கையில் இவ்வளவு வன்முறை இருந்ததா என்பது ஆச்சரியமே. எனது ஆந்திர நண்பர்களிடம் கேட்ட போது 'ராயலசீமா' பகுதிகளில் இத்தகைய வன்முறைகள் இருந்தன என்றார்கள். திரையில் வன்முறைக்கு புது இலக்கணம் வகுத்திருக்கிறார் ராம்கோபால் வர்மா. மெல்லிய இதயம் படைத்தவர்களுக்கு இந்தப்படம் ஒத்துவராது என்று முன்னமே அவர் எச்சரித்திருந்தது உண்மையே.

Hai Guys, It had been a long time I had blogged. The London trip turns lonely and hectic than anticipated. In the weekends I go on sight seeing like a maniac and on the workdays returning to the hotel room by late. Still only way I keep entertained is by watching the stack of movies from my HDD. It was more like a linked process that one movie kindled the intrest on another for some remotely connected reasons. That's what made this movie watching a nice experience. After the count crossed five, I decided to make it as 'ten' a round figure. These are the short (4-5 lines) review of mine for these movies. For few movies, it can go still more longer.. but they deserve it. Leave your reviews in the comments.

This weekend I watched all these movies back to back on a Saturday night, which had been overdue for a long time - Dostana, Love Aaj Kal and Achamundu Achamundu. Why I wanted to watch these movies now, that too after an year? Each had its own reasons - while 'Dostana' had the very strong Johan Abraham factor, 'Love Aaj Kal' was mainly for Imtiaz Ali's sensitive and refreshing script, "Achamundu Achamundu" was for its offbeat theme - paedeophiles. These movies reinforced the faith that still there are people who are there to attempt different kind of movies within the commercial format. Among the last batch of movies seen, Ishqiya appealed better to me. So rather than wasting four individual posts, I just thought I can pile up everything in one post.

Why the f**k the movie had been called as 'Paa' while 'Maa' or even 'Auro' would have been a better title. R. Balki needs just one scene to establish the warm relationship between the son and the mother. AB Corp's latest production 'Paa (2009)' which predominantly has South Indian contribution - 'Adman' R. Balki, 'Lens guru' PC Sriram, 'Maestro' Illayaraja, Vidya Balan, Kannada theatre artiste Arundhathi Nag, Malayalam Child Star Baby Taruni, is warm and endearing, taking us through the world of innocence and the complications of a 13 year old. One of the (rare) recent worthy releases in the Bollywood, 'Paa' is compelling in more than one way.